Kirkjuritið - 01.01.1944, Síða 36

30
Bjarni Jönsson:
Jan.-Febr.
kraftaverkin, það finnst mér svo erfitt“. Kroman svar-
aði: „Til hvers ætlið þér að trúa á Guð, ef liann á ekki
að gera kraftaverk?“
Að trúa á Guð er að vera í hinum undursamlega heimi,
þar sem ekki eingöngu lög Guðs starfa, heldur einnig
Guðs hönd. Sonur ekkjunnar var lífgaður, Lazarus gekk
út úr gröfinni. Þegar trúin heldur fast um liönd Guðs,
eru engin takmörk fyrir því, hvað er mögulegt. Hvílík
heill manninum að þurfa ekki að vera kengboginn und-
ir oki lögmálsins, en mega frjáls skiþa sér undir sigur-
merki Guðs.
Munk talar um jólin, og segir: Já, ég trúi þessu öllu.
sem sagt er um englana, um hirðana og um barnið i jöt-
unni. Ég get ekki annað. Ég þarf ekki að skilja allt. En
ég veit, að alll J)etta fvllir mig gleði hirðanna. Hirðun-
um var gefið þetta tálcn. - Þeim var sagl frá ungharni
reifuðu, liggjandi í jötu. Hvers virði er þelta tákn, ung-
harn í jötu, ef þeir, sem hent er á tálcnið, trúa eklci?
En þeir trúðu. Þe.ss vegna sáu þeir. Þeir sáu elcki að-
eins lilla harnið og jötuna. Þeir sáu konungsdýrðina, og
þeir sáu hinar fegurstu dómkirkjur, allt til vegsemdar
þessu harni. Og þeir sáu menn láta líf sitl fvrir trúna á
þetta barn, þeir sáu menn deyja i friði vegna þessarar
trúar.
Munk segir frá því, er hann var valcinn um miðja
nótt og heðinn um að koma i hús eitl í sókninni lil þess
að skíra veikt harn. Hann segir: Ég þeklci hinar mörgu
spurningar og efasemdir. Já, ég' veit um þetla allt. En á
þessu augnabliki, þegar ég hevgi mig niður að nýfædda
drengnum, veit ég elclci annað en að þetla er stór og
lieilög stund.
Ég dýfi hendi minni i vatnið. Vatnið. — Áin rennur