Kirkjuritið - 01.01.1944, Qupperneq 44

Ásmundur Guðmundsson:
•lan.-Fehr.
ég sagt þau gó'ðu tíðindi, að nú er þegar byrjað a því að
rita þesskonar bækur og ein fullbúin til prentunar. Þess-
ari hjálp munu taka fegins hendi allir þeir foreldrar, er
befir verið það full alvara að bera börn sín til skirnar.
Mest er þó um vert, að börnin sjái það og skilji, að
kristin fræði eru foreldrum þeirra og fullorðna fólkinu
vfirleitt lieilagt mál og lijartans mál.
Þá þegar, er barnið nýtur fyrstu kristindómsfræðshi
foreldra sinna, á presturinn að leggja lið og leita sam-
starfs við þá. Það á að vera eill höfuðhlutverk hans við
húsvitjanir, sem eru ef tii vill nauðsynlegasti þátturinn
í köllunarverki prestsins. Hann verður að kynna sér
þekkingu barsins og trúarlíf og' veita leiðbeiningu og
hvatningu. Þarf hann, ef vel á að vera, að gera barnið sér
að vini og fylgjast síðan af alhug með þroska þess. Mun
það sannast enn, sem séra Matthías Jochumsson sagði,
að góður prestur geti átt greiða leið að hjarta hvers barns
í prestakalli sínu. Og því má einnig bæta við, að sá
prestur, sem af alhug lætur sér annt um það, að fagn-
aðarerindi Jesú Krists nái að móta lmgi barnanna, hann
skilur hlutverk sitt.
III.
Um sjö ára aldur hefst skólaganga barna, að því er
fræðslulög mæla fyrir. Þá bætist við nýr samverkamað-
ur að trúaruppeldi barnsins, kennarinn. Ef til vill kann
sumum að virðast hann varða litl um þann þátt uppeld-
isins, en það er hinn mesti misskilningur. Kennaranum
her að vaka yfir alldiða þroska barnsins. Geti hann ekk-
ert gjört trúarlifi þess til vaxtar, er það mikill Ijóður á
ráði hans.
I námsskrá fyrir barnaskóla er ekki talin kennsla í
kristnum fræðum fyrsta skólaárið, en þau á vitanlega
þegar að kenna. Þó mun ekki nauðsyn á því, að til þess
séu valdar ákveðnar kennslustundir, heldur á kennar-
inn, þegar vel hentar, að segja börnunum sögur um Jesú