Kirkjuritið - 01.01.1944, Qupperneq 47

Kirkjuritið.
Kristindómsfr. harna og nnglinga.
II
IV.
En nú er sumstaðar þá barnakennara að finna, sem
föerasl mjög undan því að kenna krislin fræði. Mun
annars vegar valda, að þeir trevsta sér ekki lil þess, og
liinsvegar, að þá skortir álusgann.
í fyrneftula flokkinum eias ef til vill þeir, sem myndu
'eynazl með límanum hezlu kennararnir i þessari grein.
heim er það Ijóst, að vandinn er mestur að kenna kristin
(rseði og þau í raun og veru heilög námgrein. Ef þeim
aiistakist kennslan, þá sé of mikið i húfi fvrir hörnin.
I'h) þessi skilningur er einmitl höfuðskilyrði þess, að
kennaiánn vandi sig af fremsta megni, og án þess verð-
Ur enginn góður kennari í kristnum fræðum,- hessa menn
þaif þyj að hvetja til að taka kristindómsfræðsluna að
sér og veita þeim svo sem auðið er hjálp og leiðbeiningu.
Ælli preslunum einkiim að vera það hin Ijúfasta skylda,
(),g nivndu þeir með þeim hælli eignasl marga ágæta
sanistarfsinenn.
Engan má nevða lil kennslu i kristnum fræðum gegn
v*Ija hans, enda getur það orðið m jög iiættulegt og skað-
E\gt. el' hann vantar til þess áhuga og trú.
En vitanlega má ekki kristindómsfræðslan niður falla
fyrir þvi.
har sem ekki er neina um einn kennara að ræða, verð-
llr að fá annan mann að fræðslunni honum til aðstoðar,
°g annisl hann alla krislindómskennsluna. Ef hlutað-
e>gandi sóknarprestur fær þvi við komið, ætti hann að
vei'a sjálfkjörinn til þess, en að öðium kosti skyldi leita
|iess, er þá væri hezt til fallinn. Gæti það vel orðið ó-
skolagcnginn maður, ef hann væri einlægur trúmaður,
vel skynsamur og hefði goll lag á hörnum. Vanlnigsuð
kig, er tálma jiessu, jiarf að afnema, einkum jiað fárán-
k'ga ákvæði, að prestar megi ekki kenna kristin fræði í
þarnaskólum, nema jjeir hal'i lolcið kennaraprófi.
^ ið harnaskóla með fleirmn en einum kennara myndi
;,ð jaínaði einhver kennarauna fásl lil að taka kristin-