Kirkjuritið - 01.12.1947, Blaðsíða 33

Kirkjuritið.
Ræða Magnúsar Jónssonar.
301
þá og samstúdentanna í gamla Prestaskólanum, með til-
finningum, sem ég fæ ekki orðum að komið. Þessir þrír
kennarar, hvað þeir voru ólíkir hver öðrum, en þó hver
með sínum hætti þannig, að ég gat engrar breytingar á
þeim óskað. — Þessir þrír menn voru samanlagðir sómi
sinnar stofnunar og styrkur sinni þjóð.
Við alla þessa ágætismenn hefir nú verið sagt: Hverfið
aftur þér mannanna börn.
Með tveimur þessara góðu manna átti ég eftir að starfa,
einkum Haraldi Nielssyni, hinu mikla andlega glæsimenni,
sem var samkennari minn um áratug.
Enn kynntist ég þá manni, sem ekki hafði verið kenn-
ari minn, en kom að Háskólanum við stofnun hans. Þessi
maður var Sigurður Sívertsen, sem um langt skeið var
ekki einungis áhrifamaður með kennslu sinni heldur og
með áhuga sínum og starfi að kirkju- og mannúðarmálum.
Einnig til hans hefir kallið komið að hverfa heim.
Þá hefir svo atvikazt, að einn af þeim mönnum, sem með
mér voru við nám í Prestaskólanum, hefir nú um nálega
20 ára skeið verið samkennari minn, samverkamaður í
mörgum hlutum og samferðamaður í ýmsum skilningi.
Þessi maður er núverandi forseti guðfræðideildar, Ás-
mundur Guðmundsson. Ég vona að þeir, sem skemmri tíma
hafa starfað við skólann, misvirði ekki, þó að ég nefni
þennan minn gamla og nýja samstúdent, og það er ein-
göngu af því að ég þori það ekki fyrir honum sjálfum, að
ég segi ykkur ekki frekar af starfi hans innan guðfræði-
deildar og utan í þjónustu Guðs kristni.
En hugljúfastar og ólýsanlegastar eru þó 30 ára minn-
ingarnar frá samstarfinu við stúdentana. Ég man þar
ekki eftir nokkru éli, nokkurri skúr, nokkru skýi, heldur
er það einn sólskinsdagur. Ég vona að þar hafi ekki neitt
Ijótt skrifast á eyðublað Prestaskólans. Guði séu þakkir
fyrir það allt saman.
Og nú er enn óskrifað eyðublað fram undan. Aldarblað-
inu er flett, og í sömu svipan byrjar að skrifast á næsta