Kirkjuritið - 01.12.1947, Qupperneq 98

366
Jón Kr. Isfeld:
Nóv. - Des.
prests við uppfræðslu barna. Eins og prófessorinn
réttilega tekur fram, munu flestir prestar leggja alúð
við fermingarundirbúning. Þess eru jafnvel dæmi, að
prestar bafa 13 eða jafnvel 12 ára börn viðstödd, er
þeir búa fermingarbörn undir fermingu. En það er
bara ekki nóg. Það þarf að byrja að kenna börnunum
kærleiksboðskap Krists, meðan þau eru miklu yngri.
Þá koma allmargir prestar með þá lausn á því máli,
að liafa barnaguðsþjónustur. En þær eru hvergi nærri
fullnægjandi. 1 hugum flestra barna eru ótal margar
spurningar, sem þau þrá að fá leyst úr. Þau vilja sjálf
fá að spyrja og fá persónulegt svar, og þau treysta
prestinum oft bezt til að svara þeim, enda vísa margir
foreldrar slíkum spurningum frá sér til prestsins. t
barnaguðsþjónustum er það venjulega þannig, að það
er presturinn einn, sem hefir orðið. Hann er klæddur
einkennisbúningi sínum og um leið fjær barninu en
bann gerir sér ljóst. Barnið ber einhverja óttablandna
lotningu fyrir öllum einkennisbúningum og er ófram-
færnara að láta hug sinn í ljós við slíka menn heldur
en við þá, sem eru óeinkennisklæddir. Presturinn á
erfiðara með það að ná til barnssálarinnar, þegar bann
er hempuklæddur og stendur fyrir altari eða i prédik-
unarstól, heldur en þegar hann stendur frammi fyrir
barninu liempulaus. Þessu til sönnunar vil ég geta þess,
að ég befi haft hér á Bíldudal bæði barnaguðsþjón-
ustur og sunnudagaskóla. Eg gerði í vor athugun i
þessu tilefni. Eg lagði fyrir börn hér, eldri en 10 ára,
þessar spurningar: Hvort viltu heldur barnaguðsþjón-
ustu eða sunnudagaskóla? Hvers vegna? Öll vildu held-
ur sunnudagaskóla. En svörin við síðari spurningunni
voru nokkuð misjöfn. Þó lýsti þetta svar bezt því, sem
þau öll virtust eiga við: Vegna þess að ég skil betur
það, sem farið er með. Annað svar var nokkuð al-
mennt: Af því að hann (sunnudagaslcólinn) er miklu
skennntilegri. Eg spurði svo munnlega í einkaviðtali
nokkur elztu börnin að því, hvort þeim fynndist ekki