Kirkjuritið - 01.12.1947, Qupperneq 110

378
Pétur Ingjaldsson:
Nóv. - Des.
„Ónei,“ sagði séra Eggert góðlátlega; „Þeir eru ekki
að afsegja mig, kona góð, heldur þig“.
„Mig“, sagði maddaman undrandi. „Já þig, þeim
þykir messukaffið þunnt hjá þér á sunnudögum, heillin
góð“.
Frúin fór út, en hlátur búenda gall við í stofunni,
settust menn svo við veitingar góðar, kaffi og vín.
Lifnaði nú yfir mannskapnum, fékk klerkur lofræður
fyrir mannkosti sína og það, er betra var í fari lians.
Skildu allir glaðir að þessu sinni, og þjónaði séra Egg-
ert brauði sínu áfram.
Eggert Briem var allra manna fyndnastur og góð-
látleg kýmni var honum í blóð borin, jafnvel á hinum
alvarlegustu augnablikum.
Eitt sinn var hann t. d. sóttur til þess að þjónusta
gamlan mann í Höskuldsstaðaseli. í þann tíma var
stundum um hönd haft það liúsráð, ef fólk barðizt
við að deyja, að láta yfir það messuklæði eða hvolfa
yfir það potti.
Að áliðnum degi kom prestur til Höskuldsstaðasels
og gekk til baðstofu. Kerling var heldur úfin í skapi,
kvað hún prest koma allt of seint, því að maður sinn
væri sennilega andaður, hefði hún nú hvolft potti yfir
liann. En þá var sagt undir pottinum: „Ég er ekki enn
dáinn, Guðný mín! Sæll veri blessaður presturinn“.
Kerlingu hrá mjög við þetta, og kvað það eigi ein-
leikið, og rnundi þetta stafa frá einhverjum hlut, er stæði
i baðstofunni, sem þyrfti að bera út. Sagði liún, að
prestur sem sá lærði maður mundi geta bent á, hver
hann væri.
Prestur sagðisl strax sjá, hvað það væri, það þyrfti
ekki annað en taka burtu mæniásinn úr baðstofunni.
Þá væri allt i lagi með bónda hennar og eilífðina.
Eigi vildi kerling það, og lifði bóndi hennar mörg ár
eftir þetta.
Það kom svo að lokum, að séra Eggert Briem hætti