Kirkjuritið - 01.04.1949, Blaðsíða 64

142
KIRKJURITIÐ
dýrlingsmynd þessi fylgdi þeim i gröfina. Gæti þarna verið um að
ræða Jóhannes baptista, sem var verndardýrlingur kirkjunnar. Auð-
sætt er sama handbragð að báðum hellunum, og sennilegt þykir mér,
að hellan með versinu hafi verið sett á leiði Tómasar I fyrstu.
Svo virðist sem vers þetta hafi verið algengt um þessar mundir,
en ekki verið prentað, þar eð orðamunur er á þeim — í Flatey og
Hlíð. Versið er merkilegt að því leyti, að nú á 20. öldinni finnst það
höggvið á stein i tveim landsfjórðungum. — Og svo var það merki-
legt fólk á sínum tíma, er versið viðkemur hér i Flatey.
Sveinbjörn Guðmundsson.
Móðurkveðja við sonarlát.
\
Ég hefi lengi lifað sæl með þér
og lánið hlaut, sem bezt og fegurst er,
og átti von, sem innst í hjarta bjó,
að ekkert gæti skilið þig frá mér.
Ég lifði sæl og sonar studd af mund,
mér sýndist ævileiðin blómguð grund,
þótt löngum færi lítið fyrir auð,
þú lézt mig gleyma fátækt minni um stund.
Ég var það barn, að vonin gladdi mig,
sem varð að engu, nú er missti’ eg þig.
En von, sem bregzt og verður aðeins tál,
mér virðist bezt að láta hann eiga sig.
En ekki skal þó deilt við dómarann,
það dugir ekki fyrir nokkurn mann.
Ég móður veit, sem missti kæran son,
og MANNSINS SON, er gaf henni aftur hann.
Sigurður Norland.