Kirkjuritið - 01.04.1949, Blaðsíða 74

152
KrRKJURITIÐ
um við Engedí? Það gerði hann ekki. Mörg sundurleit öfl
toguðu í hann fram til hins síðasta, og leituðust við að
fá hann til að breyta sínu fyrra áformi, fórninni, frið-
þægingunni. Meira að segja, einn hans nánasti og kærasti
lærisveinn og fylgismaður, Símon Pétur, telur úr honum.
Fram á síðasta dag stendur baráttan. Úrslitasigurinn er
ekki unninn fyrr en á Skírdagskvöld. 1 Getsemane er allt
loks leitt til lykta. „Ef það er mögulegt, þá fari þessi bikar
fram hjá mér, án þess að ég drekki hann. Þó ekki sem ég
vil, héldur sem þú vilt.“
Á Skírdagskvöld, eða öllu heldur aðfaranótt föstudags-
ins, vann hann fullnaðarsigurinn. Sálarangistin í Getse-
mane er síðasta raunin, hinzta og þyngsta átakið. Sýnin
frá Engedí blasir þar aftur við honum. Hann sér á ný
fjallið með dimma krossinum rísa úr Dauðahafinu. Hann
þekkir aftur sjálfan sig sem krossfesta manninn deyjandi.
En þá bættist önnur raun við, sennilega sú sárasta. Það
var efinn. Hann þekkti miskunn Guðs og kærleika. Hann
þekkti undramátt fórnarinnar. En hann þekkti líka menn-
ina. Var til nokkurs að færa þessa fórn? Varð það ekki
með öllu árangurslaust, var ekki vonzkan og villan of rík
í manneðlinu og mannheimum, til þess að verða sigruð
með píslarvættinu einu? Þessi efi var þyngsta raunin í
sálarstríðinu í Getsemane. En þar sigraði hann líka. Þá
sá hann og sannfærðist um, að Jcrossinn var og verður
sigursælasta tákn tilverunnar.
1 Engedí og Getsemane voru ráðin örlög mannlegrar
kynslóðar. Á báðum stöðunum átti Jesús frjálst val. Hann
gat snúið til baka, en hann gerði það ekki. Hinn frelsandi
og fórnandi kærleikur sigraði á báðum stöðum, samfara
trúnni á þá guðdómlegu eiginleika mannkynsins, að það
væri fórnarinnar maklegt og hún næði tilgangi sínum.
Þessvegna geymir mannkynssagan þá einkennilegu, en
mótsagnakenndu staðreynd, að dauðinn á Golgata hefir
orðið líf kynslóðanna.
Friðrik J. Rafnar.