Kirkjuritið - 01.04.1949, Blaðsíða 52

130
KIRKJURITIÐ
margir máttugir, ekki margir stórættaðir; heldur hefir
Guð útvalið það, sem heimurinn telur heimsku, til þess
að gjöra hinum vitru kinnroða, og Guð hefir útvalið það,
sem heimurinn telur veikleika, til þess að gjöra hinu vold-
uga kinnroða. Og hið ógöfuga í heiminum og hið fyrirlitna
hefir Guð útvalið og það sem ekkert er, til þess að gjöra
það að engu, sem er, til þess að ekki skuli neitt hold hrósa
sér fyrir Guði.“ (I. Kor. 1.). Hér, eins og hjá Jesú, er lítil-
lætinu og auðmýktinni lyft svo hátt, að oss leyfist jafnvel
að nefna slíkt hugarfar náðargáfu veikleikans.
Fáir munu hafa gert þessu efni jafnmikil skil—til ævar-
andi eignar og lærdóms fyrir vora þjóð — eins og stór-
skáldið Einar Benediktsson, í kvæðinu: Messan á Mosfelli.
Þar eru dregnar upp myndir með sterkum litum af yfir-
læti og valdbeitingu valdstjórnarmanna, sem með biskup
í fararbroddi sækja heim að óvörum breyskan bróður, „við
eitt bláfátækt brauð,“ til að svifta hann embætti. Mér
finnst, að sá umkomulausi og breyski sálnahirðir, sem
kvæðið ræðir um, sé sálufélagi tollheimtumannsins í
dæmisögunni, náðarþegi eins og hann.
1 hinni óviðjafnanlega einörðu prédikun frammi fyrir
hinum háu herrum höfuðstaðarins mælir hann meðal
annars á þessa leið: .
Þið viljið þeim hrasandi hrinda til falls,
hnekkja þeim veika til fulls og alls,
svo bugaði reyrinn brotni.
Þið hofmenn, sem skartið með hefð og fé —
hingað var komið að sjá mig á kné.
En einn er stór. Hér er stormahlé.
Hér stöndum við jafnt fyrir drottni.
Eða hvort er ekki næsta stefið málandi í samanburð-
inum á hugarfari þeirra tveggja manna, er gengu upp í
musterið:
Mín kirkja er lágreist og hrörlegt hof,
en hver sá, sem gefur sér sjálfum lof,