Kirkjuritið - 01.04.1949, Blaðsíða 30

108
KIRKJURITIÐ
Litla þjóð, sem átt í vök að verjast,
vertu ei við sjálfa þig að berjast.
Það er hlutverk kirkjunnar að bera í milli friðar og
sáttarorð. En þá verður hún sjálf að gæta einingar að
baki ólíkum skoðunum í einstökum atriðum og standa
trúlega vörð um heilbrigðan kristindóm feðranna og mæðr-
anna, kjarnann, óspilltan af aðfluttum sjúkdómum. Þannig
á hún að efla anda bræðralags og halda á lofti hinum
eilífu hugsjónum trúar og siðgæðis, er fagnaðarerindi
Krists krefst jafnt af einstaklingum sem þjóðum. Friðar-
mál þess eiga máttinn til að sameina alla.
Eitt sameiginlegt áhugamál eiga þó
Sameiginlegt stjórnmálaflokkarnir nú þegar, já, þjóðin
áhugamál. öll. Það er velfarnan og þroski uppvaxandi
kynslóðar. Þjóðin hefir sýnt það undanfar-
ið, að hún líkist góðum foreldrum í því að vilja ekkert
spara til menntunar eða menningar barna sinna. Hún
hefir fúslega tekið á sig þungar byrðar í því skyni. Og
er það vel farið. Hér í Reykjavík er það einnig gleðilegt
tákn hins sama, að allir stjórnmálaflokkarnir styðja
bróðurlega að því, að hér verði reist æskulýðshöll, þar
sem unga fólkið geti átt gott athvarf, leitað sér menn-
ingar og hollra skemmtana. Þótt unga fólkið í þessum
flokkum deili harðlega hvert á annað á pólitískum vett-
vangi, þá er það allt eins og systkinahópur, þegar það
ræðir þetta mál. Má mikils góðs af því vænta. Ekki að-
eins þess, að æskulýðshöllin rísi, heldur að þetta sam-
starf kenni æskumönnunum að skilja hverir aðra og
meta hverir aðra. Og áhrifin af því myndu vafalaust
breiðast um land allt.
Ein sé vor trú, ein vor sál, þegar á reynir.
Á. G.