Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.09.1949, Page 83

Kirkjuritið - 01.09.1949, Page 83
BÆKUR 241 Það kveður við annan tón, fegurri og vitur- Hugvekja legri, í ritgerð frú Aðalbjargar Sigurðardótt- frú Aðalbjargar. ur, sem bókin hefst með. Get ég ekki stillt mig um að taka hér upp örlítinn kafla: „Skilyrðið fyrir þeirri lífshamingju, sem ég hér tala um, verður alltaf hið sama, sérstakt lífsviðhorf og ekkert annað, það viðhorf, sem umlykur lífið allt með elsku sinni. Enda þótt eitt kunni að vera elskað meir en annað hér á jörð, er andúðin horfin og skilningur kominn í staðinn. Slíkur maður verður aldrei einmana, því að í kring um hann eru alltaf nógir, sem þarfnast ástúðar. Hann mun ekki heldur skorta neitt, því að kröfurnar vegna sjálfs hans eru svo fáar. Jafnframt bíða verkefnin alls staðar, því að hann hlýt- að setja sér það markmið að bæta lífið hér á jörðu eitthvað ofurlítið, svo að það verði svolítið léttbærara þeim, sem á eftir honum lifa .... Ég hefi séð allar tegundir af hégóma heimsins og séð, að hann er hégómi. Ég hefi líka ^ætt nokkrum körlum og konum, sem í einföldum kærleika daglegs lífs hafa umfaðmað allt, sem kom nálægt þeim, án þess að biðja um nokkuð í staðinn og án þess að láta yfir sér. Þessar manneskjur eru mér þrátt fyrir allt sönnun þess, að tilveran er góð í innsta eðli sínu. Þær eru mér boðberar þess kærleiksríka Guðs, sem ég hefi ekki séð, en fundið til, °g hlýtur að vilja leiða börn sín heim til sín að lokum, eftir hinum misjöfnu leiðum, sem hann velur þeim.“ Þegar ég hefi lokið við að lesa þessa hugð- Kunningjabréf næmu trúarjátningu gáfaðrar og lífsreyndrar Sr> Sigurbjarnar. konu, fæ ég löngun til að bregða mér sem snöggvast yfir í kunningjabréf sr. Sigurbjarn- an Einarssonar, dósents, til að skyggnast eftir, hvað trúfræðin við Háskóla íslands hefir til málanna að leggja. Kjaminn í boðskap hans virðist mér vera þessi: Að prédika er ekki að gera grein fyrir lífsskoðun sinni. Prédikarinn talar ekki í eigin nafni. Hin kennandi kirkja er ródd talanda Guðs. Maðurinn velur ekki á sig sannleika. Sannleikurinn tekur mann og beygir mann fyrir sér. (Mér verður hálf hverft við, þegar hingað er komið lestrinum, og S®t ekki stillt mig um að fara að hugsa. Þessar staðhæfingar dósentsins minna mig ónotalega á málflutning vinar míns 16
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108

x

Kirkjuritið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.