Kirkjuritið - 01.09.1949, Síða 83

BÆKUR
241
Það kveður við annan tón, fegurri og vitur-
Hugvekja legri, í ritgerð frú Aðalbjargar Sigurðardótt-
frú Aðalbjargar. ur, sem bókin hefst með. Get ég ekki stillt
mig um að taka hér upp örlítinn kafla:
„Skilyrðið fyrir þeirri lífshamingju, sem ég hér tala um,
verður alltaf hið sama, sérstakt lífsviðhorf og ekkert annað,
það viðhorf, sem umlykur lífið allt með elsku sinni. Enda
þótt eitt kunni að vera elskað meir en annað hér á jörð, er
andúðin horfin og skilningur kominn í staðinn. Slíkur maður
verður aldrei einmana, því að í kring um hann eru alltaf
nógir, sem þarfnast ástúðar. Hann mun ekki heldur skorta
neitt, því að kröfurnar vegna sjálfs hans eru svo fáar.
Jafnframt bíða verkefnin alls staðar, því að hann hlýt-
að setja sér það markmið að bæta lífið hér á jörðu
eitthvað ofurlítið, svo að það verði svolítið léttbærara
þeim, sem á eftir honum lifa .... Ég hefi séð allar tegundir
af hégóma heimsins og séð, að hann er hégómi. Ég hefi líka
^ætt nokkrum körlum og konum, sem í einföldum kærleika
daglegs lífs hafa umfaðmað allt, sem kom nálægt þeim, án
þess að biðja um nokkuð í staðinn og án þess að láta yfir
sér. Þessar manneskjur eru mér þrátt fyrir allt sönnun þess,
að tilveran er góð í innsta eðli sínu. Þær eru mér boðberar
þess kærleiksríka Guðs, sem ég hefi ekki séð, en fundið til,
°g hlýtur að vilja leiða börn sín heim til sín að lokum, eftir
hinum misjöfnu leiðum, sem hann velur þeim.“
Þegar ég hefi lokið við að lesa þessa hugð-
Kunningjabréf næmu trúarjátningu gáfaðrar og lífsreyndrar
Sr> Sigurbjarnar. konu, fæ ég löngun til að bregða mér sem
snöggvast yfir í kunningjabréf sr. Sigurbjarn-
an Einarssonar, dósents, til að skyggnast eftir, hvað trúfræðin
við Háskóla íslands hefir til málanna að leggja.
Kjaminn í boðskap hans virðist mér vera þessi:
Að prédika er ekki að gera grein fyrir lífsskoðun sinni.
Prédikarinn talar ekki í eigin nafni. Hin kennandi kirkja er
ródd talanda Guðs. Maðurinn velur ekki á sig sannleika.
Sannleikurinn tekur mann og beygir mann fyrir sér. (Mér
verður hálf hverft við, þegar hingað er komið lestrinum, og
S®t ekki stillt mig um að fara að hugsa. Þessar staðhæfingar
dósentsins minna mig ónotalega á málflutning vinar míns
16