Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.09.1949, Síða 83

Kirkjuritið - 01.09.1949, Síða 83
BÆKUR 241 Það kveður við annan tón, fegurri og vitur- Hugvekja legri, í ritgerð frú Aðalbjargar Sigurðardótt- frú Aðalbjargar. ur, sem bókin hefst með. Get ég ekki stillt mig um að taka hér upp örlítinn kafla: „Skilyrðið fyrir þeirri lífshamingju, sem ég hér tala um, verður alltaf hið sama, sérstakt lífsviðhorf og ekkert annað, það viðhorf, sem umlykur lífið allt með elsku sinni. Enda þótt eitt kunni að vera elskað meir en annað hér á jörð, er andúðin horfin og skilningur kominn í staðinn. Slíkur maður verður aldrei einmana, því að í kring um hann eru alltaf nógir, sem þarfnast ástúðar. Hann mun ekki heldur skorta neitt, því að kröfurnar vegna sjálfs hans eru svo fáar. Jafnframt bíða verkefnin alls staðar, því að hann hlýt- að setja sér það markmið að bæta lífið hér á jörðu eitthvað ofurlítið, svo að það verði svolítið léttbærara þeim, sem á eftir honum lifa .... Ég hefi séð allar tegundir af hégóma heimsins og séð, að hann er hégómi. Ég hefi líka ^ætt nokkrum körlum og konum, sem í einföldum kærleika daglegs lífs hafa umfaðmað allt, sem kom nálægt þeim, án þess að biðja um nokkuð í staðinn og án þess að láta yfir sér. Þessar manneskjur eru mér þrátt fyrir allt sönnun þess, að tilveran er góð í innsta eðli sínu. Þær eru mér boðberar þess kærleiksríka Guðs, sem ég hefi ekki séð, en fundið til, °g hlýtur að vilja leiða börn sín heim til sín að lokum, eftir hinum misjöfnu leiðum, sem hann velur þeim.“ Þegar ég hefi lokið við að lesa þessa hugð- Kunningjabréf næmu trúarjátningu gáfaðrar og lífsreyndrar Sr> Sigurbjarnar. konu, fæ ég löngun til að bregða mér sem snöggvast yfir í kunningjabréf sr. Sigurbjarn- an Einarssonar, dósents, til að skyggnast eftir, hvað trúfræðin við Háskóla íslands hefir til málanna að leggja. Kjaminn í boðskap hans virðist mér vera þessi: Að prédika er ekki að gera grein fyrir lífsskoðun sinni. Prédikarinn talar ekki í eigin nafni. Hin kennandi kirkja er ródd talanda Guðs. Maðurinn velur ekki á sig sannleika. Sannleikurinn tekur mann og beygir mann fyrir sér. (Mér verður hálf hverft við, þegar hingað er komið lestrinum, og S®t ekki stillt mig um að fara að hugsa. Þessar staðhæfingar dósentsins minna mig ónotalega á málflutning vinar míns 16
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108

x

Kirkjuritið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.