Kirkjuritið - 01.06.1966, Qupperneq 10

248
KIRKJURITIÐ
Og síðast en ekki sízt: Við þurfinn stöðuglega að sækja þor
og þrótt í Guðlegar orkulindir, ef við eigum að duga, •— eigi
okkur að auðnast að lifa og starfa í þágu umbótanna og upp-
byggingarinnar, eins og okkur innst inni langar öll til. —
Sundurlyndi liðsins og ótti við menn, var eitt af því, sem
gerði Neliemía erfill fyrir en með afstöðu sinni varð hann þeim
sameinandi afl, svo að þeir buðu öllum og öllu byrginn.
Oss íslenzka presta greinir víst á um æðimargt. Það er 1
sumu eðlilegt, sjálfsagt og óhjákvæmilegt. Allir eiga þeir að
vera eitt, en enginn befur sagt, að allir eigi að vera eins, —-
sagði séra Bjarni. En vafalaust liefur þessi ágreiningur orðið
kirkjunni til tjóns á ýmsa lund, — ekki sízt vegna þess, að oft
liafa svo augljóslega inn í bann blandazt og undir kynt annar-
legar kenndir af ýmsu tagi, — og því er þetta Jiöfuðnauðsyn,
að okkur lærist belur að líta út- og uppundan asklokinu og
liorfa á Herrann einan, — að við rækjum samfélagið við liann
á þann veg, að viðhorf lians megi í æ ríkara mæli móta okkur
sjálfa, og þetta verða Ijóst, að okkar eina markmið er að
þjóna honum og lians málstað. Já, að okkar litla sjálf megi
gleymast gagnvart því, sem eitt skiptir máli, -— að lians rödd,
— hans orð megi heyrast, þar sem þjónar hans tala.
Höfuðíhugunar- og bænarefni almenna bænadagsins í ár,
var trúarleg vakning með okkar þjóð.
Vísast fór þetta frambjá æðimörgum af ýmsum ástæðum, —
blöðin böfðu um þetta leyti öðrum bnöppum að lineppa. Þo
minnist ég þess, að a. m. k. eitt af dagblöðunum vék að þessU
efni í leiðara og lagði þar á það megináherzlu, að kirkjan
yrði að laga sig eftir líðandi tíma. Og auðvitað er það rétt og
satt, að kirkjan þarf stöðugt að liafa augun opin fyrir breyti-
legum aðstæðum og liögum, — þetta er þá líka liöfuðumræðu-
efni fundanna okkar, sem nú eru framundan, — eins og raunar
svo oft áður.
En í þ essu sambandi hljótum við að undrast það og harnia,
live þunglega það hefur gengið, vægast sagt, að þoka fram i
löggjafarþinginu þeim umbótum, sem kirkjan vill og verður
að fá, eigi hún að geta svarað þeim kröfum, sem breyttar að-
stæður gjöra.
Hitt má svo aldrei lienda, að þær sundurleitu skoðanir, sem