Kirkjuritið - 01.06.1966, Blaðsíða 11

KIRKJURITIÐ
249
'ippi eru á liverjum tíma, varðandi lilutverk kirkjunnar, nái
að móta mál liennar og mið.
Heimkynni skipsins eru höfin breið, — en komist sjór við-
stöðulaust inn í skipið, — þá sekkur það. Skip kirkjunnar á
vissulega ekki heima í höfn, heldur á liafi mannlífsins, — já,
kirkjan á að vera í lieiminum, en ekki af lieiminum, — hlust-
andi og lilýðin lionum einum, sem er liöfuð hennar og Herra.
^ví aðeins fær hún flotið sem slík, — því aðeins getur hún
verði líkami lians eða verkfæri, að liún flytji afsláttarlaust og
liiklaust fyrirmæli hans og boðskap, livað sem síbreytilegri
hzku líður og tíðaranda.
Við, sem tölum máli kirkjunnar, ineguin sem sagt ekki leggja
svo mikla áherzlu á að tala mál samtíðarinnar eða vera lienni
sanistiga, -— að við týnum sjálfu inntaki þess boðskapar, sem
við erum kallaðir til og höfum undir gengist að koma til skila.
Að sjálfsögðu þurfum við að hafa augun opin fyrir breyt-
ingunum, sem verða, en jafnframt þurfum við að gera okkur
grein fyrir því, að hreytingarnar með okkar samtíð eru á
ýnisum sviðum svo örar og þess eðlis, að óhugsandi er og eng-
inn ávinningur að eltast við þær allar. Ég ætla enda, að kirkj-
an þjóni síbreytilegri veröld samtímans bezt með afsláttar-
iausri fastlieldni við lífsins orð og þær leiðir til móts við Guð,
sem hann liefur sjálfur bent okkur á.
Þrátt fyrir breytingarnar allar hið ytra, er maðurinn enda
avallt sjálfum sér líkur, — svo lengi sem liann glatar ekki
^ennskunni. Innstu og dýpstu þarfir lians liinar sömu, livernig
Sein allt annað umbyltist og breytist.
Og vegurinn í mark er aðeins einn: Sá, er Jesús Kristur
'arðaði og var.
Sannleikurinn, sem raunveruleikann liefur í sér fólginn,
'arðandi hjápræði mannsins er aðeins einn: Sá, er Jesús Krist-
,,r toðaði og birti.
Hans líf eitt algilt og eilíft, — það erum við íslenzkir prestar
'æntanlega sammála um.
Ég óttast, að áhrifa- og umkomuleysi kirkjunnar með okkar
sanuíð, — virkisveggirnir lirundu, sem svo margt er talað um,
~7 ég óttast, að þetta stafi ekki af því fyrst og fremst, að við
séiim svo fastheldnir við forna háttu heldur miklu fremur að