Kirkjuritið - 01.06.1966, Síða 16

254
KIRKJURITIÐ
er að’ gefa hoiiuin dýrðina fyrir að liafa staðið við orð sín uni
að vera með oss alla daga, líka með oss á vorum dögum. Það
er að játa undur jólanna, páskanna og livítasunnunnar, ekki
sem stök einangruð atvik á löngu liðnum tíma, lieldur sem
lifandi sögu, sem er hafin með tilteknum, einstæðum atburð-
mn en líður fram sem jarðnesk lífssaga lians, Guðssonarins,
sem gjörðist maður, og sú saga heldur áfram unz jörðin er
orðin sá veruleiki, sem jólin boða og páskarnir birta og hvíta-
sunnan vitnar um, heimkynni friðarins, lífsins, andans, veru-
leiki, sem lýtur að fullu veldissprota konungs síns, svo að
liiminn og jörð eru orðin eitt og livort tveggja nýtt.
Um kirkjuna getur enginn farið vegsamlegri orðum en
Nýja testamentið gerir sjálft. Og meðan vér játum postullega
trú, játum vér trú á heilaga kirkju. Þeir, sem þola það illa?
að talað sé um kirkjuna, nema þá í ergelsi, þurfa að lesa
sína Biblíu hetur. Því að hún er öll um kirkjuna. Hjálpræðis-
sagan er frá upphafi til enda saga kirkjunnar. Sagan um hjálp'
ræðisafskipti Guðs af mannkyni er öll um það, livernig hann
kallar, skapar sér lýð. Ófullkominn var lýður sá alla tíð og
verður það alla tíð. En Guðs lýður allt um það, vegsamlegur
sakir náðar hans við syndara. Og liversu víð og stór sú kirkja
er, veit liann einn. Hverjir þeir eru, sem eiga þar lieima með
sanni, hvort sem þeir eru lífs eða liðnir, það þekkir liann einn.
Þá grein, sem ekki ber ávöxt, sníður hanti af, ekki ég eða þú.
Þú getur verið missáttur við margt í fortíð og nútíð. En svo
fátækur er ekki Drottinn, að kirkjan lians sé ekkert annað
en klíkan þín eða kannske þú einn í þinni einstöku skarp-
skyggni á annarra áviröingar og skammsýni. Sá, sem sér fátt
annað en flísar í augum bræðra sinna liefur sterk og gild orð
fyrir því, að eittlivað þó nokkuð slæmt liafi komið fyrir augun
lians.
Kirkja Ivrists lifir og slarfar á Islandi. Einnig þar. Hún er
ekki prestarnir. En þeir eru hennar. Þjónar eru þeir, þjónar
orðsins, sem vill verða hold á jörð. Og þeir hafa hingað til
þjóuað þjóð sinni á víðum vettvangi, livergi skorizt úr leik,
alls staðar látið kirkjuna til sín taka á öllum sviðum þjóðlífs-
ins. Þeir liafa sannarlega ekki liaft hugann við óáþreifanleg
efni ein eða óraunliæf. Þeir liafa viljað þjóna þeim Guði, sem