Kirkjuritið - 01.06.1966, Qupperneq 20

258
KIIIKJURITIÐ
þegið í vígslunni þegar Guðs orð var yfir lioiimn flutt og
liendur yfir liann lagðar. Ver stöðugur við þetta. Ver þú fyrir-
mynd trúaðra, í orði, í liegðun, í kærleika, í trú, í hreinleika.
Jafnframt ríður á því, að kirkjan finni og ali upp leikmenn,
sem fylgi málstað hennar á sem flestum sviðum. Álirif kirkj-
unnar á löggjöf, þjóðfélagsleg viðhorf, menningarmálefni, upP'
eldismál, fara eftir því, livort hún á vakandi börn á liverjuni
mikilvægum vettvangi, sem beint og óbeint láta til sín taka,
tala máli liennar, heita aðstöðu sinni til þess að kristin leiðamið
gleymist ekki eða farið sé á svig við þau. Trúarlegt uppehli
safnaðanna, næmari, kirkjuleg vitund þeirra er sú lífsnauðsyu,
sem vér verðum að skilja enu þá belur og vinna markvíst að.
Og til þess eru prestar kallaðir og kvaddir. Um það gildir hið
postullega boð: Ver allur í þessu.
Vér munum á þessari synódu ræða skipulagsmál. Þau mál
eru mikilvæg og tímabær. Að mínu áliti eru skjótræði ekki
æskileg í þeim efnum, róttækar hyltingar í ytra skipulagi kirkj-
unnar hvorki knýjandi, æskilegar né framkvæmanlegar nieö
eðlilegu móti. En ytri aðstaða kirkjunnar skiptir jafnan miklu
og um hana verður alltaf að taka tillit til viðhorfa, sem eru
hreytingum liáð, örum breytingum nú á tímum. Kirkjan lifh'
tímanlegu lífi og verður því að fylgjast með tímanum, án þess
að fylgja lionum framar en liennar eilífa eðli krefst og sönnu
lilutverki hennar lientar.
Starfsskilyrði presta og starfsnýting varða að sjálfsögðu
miklu fyrir kirkju og þjóð. Prestar eru yfirleilt ekki ílialds-
samir í afstöðu til skipulagsmála, og engir þekkja betur en þeU’
hverra breytinga og umhóta er þörf, þó að þeim geti auðvitað
missýnzt eins og öðrum mönnum. En þeir eru starfsinenn
stofnunar, sem miðar við aldir, þegar aðrar telja líf sitt í ár-
um eða dögum. Og þeir eiga arfs að gæta og erfða, sem kyU"
slóðir aldanna hafa dregið saman og er helgust eign nútíðar,
og framtíðin á mest undir að eigi rýrni. Þetta er styrkur, en
eykur líka vandann og ábyrgðina, þegar þróun er liröð og flest
virðist á hverfanda liveli.
En veigurinn í stofni kirkjunnar skiptir öllu. Styrkur henn-
ar, tilvera liennar, framtíð hennar byggist ekki á húnaði,