Kirkjuritið - 01.06.1966, Blaðsíða 62

300
KinKjuniTin
eins birtist okkur í andstæðum örfoks og iðgrænna ræktunar-
lenilna, heldur lætur einnig og ekki síður til sín taka í lendum
hugans, á sviði menningar og andlegs lífs með þjóð okkar. Öll
þekkjum við orð Ivrists um þetta efni er liann segir: „Þannig ber
sérbvert gott tré góða ávöxtu, en skemmt tré ber vonda ávöxtu.
Gott tré getur ekki borið vonda ávöxtu, ekki heldur skemmt tré
borið góða ávöxtu“. Fleira mörgu er frá greint, sem hann las á
þá bók, sem okkur öllum stendur opin í ríki náttúrunnar, ekki
sízt þær stundir vors og vaxtar, er við lifum þessa daga.
Ræktunarstörfin eru okkur flestum liugleikin um þessar
mundir, bæði þeim, sem allt sitt eiga undir sól og regni svo og
liinum fjölmörgu í þéttbýlinu, sem leitast við að fegra umhverfi
sitt og leita snertingar við móður jörð með því að blúa að gróðri
í görðum sínum og að lífi og vexti annarsstaðar þar, sem þeir
liafa aðstöðu til. Vorið liefur verið seint á ferð að þessu sinni.
Við höfum séð að vaxtaröflin eru vanmáttug nema öll vinni þau
saman. Engan einn þáttinn má vanta til þess að árangur náist.
Frjómold og döggvar mega sín lítils ef vorylinn vantar. En þegar
bann loks líður yfir landið og umvefur strönd og dal, fáum við
að sjá og þreifa á, bvernig blessaðar tíðir og frjóöfl moldarinn-
ar vinna saman að sköpun gróðurs og gjafa þeirra, sem allt líf
lifir og nærist af. Það er sannarlega ljós og skýr sá boðskapur,
sem þá er skráður fyrir augum okkar og mikil þau tákn og stór-
merki, sem dregin eru upp í umhverfi okkar. Það má sannarlega
vera blindur maður, sem ekki les sér þar margan vekjandi og
lærdómsríkan texta til íhugunar margar stundir, þegar náttúran
talar þannig til okkar um gróandann, lífið og vöxtinn.
Hlýtur okkur ekki einnig að birtast í þessu hið óumflýjan-
lega lögmál sáningar og uppskeru á sviði andlegs lífs og starfs?
Og komumst við ekki líka að raun um að oft eru það aðrir, sem
sá, en þeir, sem uppskera? Eitt er ljóst: starf og atorka er nauð-
synleg, ef eyðing og kyrrstaða á ekki að fylgja fljótlega á eftir.
Það er þessi vissi, braði viðskiptareikningur, sem allt ræktunar-
starf er háð, ef það á ekki að staðna og að engu verða.
Við vitum það vel, að það er hægt að ganga svo liart að upp'
skeru jarðargróðurs að auðn liljótist af. Þannig er talið að skógar
liafi eyðzt í landi okkar, þannig mynduðust auðnir og örfoka-
lönd víða, þannig varð sú jörð ófrjó og að engum notum, sem