Kirkjuritið - 01.06.1966, Qupperneq 64

302
KIUKJUIÍITIÖ
eftirkomendum, lieildiiini til lieilla, já, að sá til þeirrar upp-
skeru, sem aðrir fá að njóta.
Nýlega var í blaöaviðtali liaft eftir dönskum gesti, sem liér
var staddur, að sá, sem gróðursetli tré, liefði ekki lifað til
einskis. Vissulega er liér ekki um neina nýja eða sérlega frum-
lega liugsun að ræða. En þessi staðliæfing felur í sér dýpri
merkingu en þarna var e. t. v. í liana lögð, — og liún lirópar
til okkar allra og minnir okkur á æðstu skyldu og göfgasta
lilutverk livers einstaklings í liinni miklu fylkingu kynslóð-
anna. Minnir okkur á að lífið á sér tilgang, sem nær út yfir
líðandi stund, lengra en til þarfa munns og maga, já langt iit
fyrir liinn þrönga liring okkar eigin sérgóða sjálfs.
Er þetta ekki eitt af því, sem í vitund okkar vaknar, aug-
Ijóst eða ómeðvitaö í mismunandi mæli, þegar við lilynnum
að ungu lífi og gróðri í umhverfi okkar og reynum að leggja
öflun fegrunar og vaxtar lið — sinni okkar á þann liátt? Og
fjölmargir leggja fram mikla vinnu og ástundun að slíkuin
störfum sem betur fer. Fórna frjálsum stundum, eru ósparir
á fé og fyrirliöfn og þjálfa þolinmæði sína við það, að fá liinn
unga vísi til að vaxa og vernda liann gegn áföllum, — svo að
liann verði, þegar fram líða stundir, — fær um að gegna sínu
hlutverki til skjóls eða prýði í umliverfi sínu. Við margskon-
ar erfiðleika og óvini er að etja í þessari viðleitni, margt að
varast, ef vel á að fara, þekking og kunnátta nauðsynleg til
þess að erindi liafist sem erfiði. Skilyrði öll verður að sam-
ræma og gera sem liagstæðust og vanda allan aðbúnaö sem
hezt. Og við kappkostum að ráða fram úr öllu slíku og teljuni
það ekki eflir okkur, — ekki á þessu sviði, —- og er það auðvitað
vel.
— Og samt vitum við að.þar kemur, að trén visna og blómin
fölna, —- en að til er sá gróður, sem vex til eilífðar, — og liver
eru afrek okkar þar, kristinnar þjóðar í þessu landi? Hver
vaxtar- og þroskaskilyrði búum við þeim gróðri, sem öllu öðru
er dýrmætari í landi okkar hörnum okkar og uppvaxandi
æskufólki? Hvernig rækjum við það ræktunarstarf, sem lang-
samlega mikilvægast er og afdrifaríkast fyrir framtíð þjóðar
okkar, — liina andlegu mótun, trúarlegt og siðferðilegt upp-
eldi æskunnar?