Kirkjuritið - 01.06.1966, Qupperneq 70

308
KlltKJ UltlTIÐ
í sér vaxtar- og þroskaskilyrði liiunar komandi kynslóð'ar.
Yikið liefur verið að nokkrum þáttum þess og einkennum-
Skóli og kirkja eru þær stofnanir, sem treyst er á og lieitið
er á til lieilla með vissum liætti. En það, sem þar er reynt að
byggja upp, mun því miður að verulegu leyti reynast unnið
fyrir gýg, ef þriðji höfuðþátturinn bregzt, — þáttur heimilis
og foreldra, — þáttur einstaklinganna, sem samfélagið mynda
og setja á það svipmót sitt.
Áður fy rr var ekki svo miklum fjármunum varið til fræðslu-
starfs og menntunar, — en heimilin voru því áhrifameiri í
mótun uppeldisins og raunar einnig kirkjan. Enn mun svo
reyuast að lengi hýr að fyrstu gerð, — og þau álirif mest og
mótunarríkust verða, sem í móður- og föðurfaðmi eru með-
tekin, — og því mest undir því komið livernig þar tekst til,
hverju sæði þar er sáð í ungan liuga og hvort þau frækorn fá
þar notið sólaryls og döggva ástúðar og umhyggju. Þar verður
sterkasti þátturinn spunninn lxér eftir sem hingað til.
Það er og enn eitt lielgast hlutverk kirkju þessa lands að
leggja liðsinni sitt til að þessi skilyrði megi skapast og vera
sem víðast fyrir hendi. Þessvegna vill liún ná til liinnar vöxnu
kyuslóðar, til foreldranna, til einstaklinganna, sem samfélagið
mynda, til forráðamanna og leiðtoga, sem svipmót setja á sam-
félagið og stefnu þess móta. Hún vill ná til þeirra allra með það
lífsins orð, sem lienni er á liendur falið að flytja öllum mönn-
um. Svo aðeins er liægt að tryggja ávöxtun hins dýra arfs og
flytja liann enn frá einni kynslóð til annarrar.
Og þetta allt í fullri vitund þess, að „livorki er sá neitt, sei»
gróðursetur, né sá er vökvar, — lieldur Guð, sem vöxtinn gefur4’-
Iíans blessun veitist landi og lýð.
Það logaði ljós í glugganum. Sennilega var einhver stúdcntinn að I)úa sig
undir próf. Hamingjan gefi að lionum verði meira ágengt í sögu mannlegrar
þjáninga en fyrirrennara hans. Hann komst aldrei leugra en að kaflanum
uin úrræðaleysi inannanna. Þar braut hann blað. — Axel Munthe