Kirkjuritið - 01.06.1966, Síða 89

Heimur kvaddur
I’etta trúarljóií er eftir Ólöfu Bjarnadóttur, sem lczt í Hafnarfirði árið
1931, 75 ára gömul. Hún liafði lengst af ævinni verið í Staðarsveit, eða þar
1 grennd og naut lítillar uppfræðslu í uppvexti sinum svo varla mun hún
hafa kunnað að skrifa, bjó alla ævi við sára fátækt, enda varð henni 11
harna auðið. Og þar sem hún bjó alltaf við þröngan hag, segir sig sjálft,
11'1 hún hefnr ekki getað þroskað skáldgáfu sína eins og verðugt liefði verið.
Eu með undurfögrum og mannlegum hætti hefur hún getað kveðið sig í
6a't við þung örlög, sem mótuðust af öhirgð og liverskyns óhamingju. Meðal
harna liennar er frú Matthildur Husehy, móðir Gunnars íþróttakappa. Það
"uin mörgum finnast, sem les þetta ljóð að þeir skynji bakvið orðin hug
hfsþreyttar móður, sem trúir því að hakvið dauðann finnist veröld, sem
hannski gefur meira af vonum sem rætast, en þeiin sem hregðast. Það er
aðdáunarvert hvað mörgum hefur lekist að kveða sig í sátt við þriing kjör,
e»t dæmi um það er þetta ljóð. Helgi Kristinsson.
Liðin er þessi langa þraut
lof sé þér, Drottinn minn.
Gengin á enda grýtt er hraut
Guð fyrir kraftinn þinn.
Jesú, ég þinnar náðar naut,
þá napur var heimurinn.
Nú fel ég þitt í friðarskaut
frelsaðan anda minn.
Móður hjartað er hætt að slá,
horfinn er roði úr kinn
Duftið, sem moldu fyrr var frá,
finnur nú bústað sinn.
Börnunum mínum liðsemd ljá
ljóss, — bið ég höfundinn.
Sál mína geymi Guð sér hjá,
gefi það Jesú minn.
Svo kveð ég vini og vandamenn
og veginn liinnsta fer.
Lof sé þér, Guðdóms líknin þrenn,
sem léttir krossi af mér,
faðmhúann sæla finn ég senn,
sem fyrri genginn er.
Guð faðir hörn mín hlessi enn,
sem híða lengur hér.
Ólöf Bjarnadóttir