Kirkjuritið - 01.12.1972, Qupperneq 30

ó prenti, að þetta eigi að heita Hof-
hólar. Ekki veit ég, hvaðan það er
komið. Það er ósköp margt, sem
fer forgörðum. Það deyja út örnefni
með mér, bœði í Hestfjalli og hér.
Um þau veit enginn til fulls, sem
ekki er von. — Hann er nú farinn
hóll inn, sem uppóhaldsreiðhestur
sýslumannsins var heygður í, hér
austur með tröðum. Það eru mörg
örnefni hér í túninu. Eitt var Sölku-
tóft. Þar hafði búið tómthúskerling,
eins og víða var ó bœjum. Og þó
held ég ólfhóllinn sé hér fyrir neðan,
sem ald;ei mó sló.
Það kom hér kaupakona eitt sinn.
Þó hafði hóllinn verið sleginn, og
strax og hún kemur út að raka fyrsta
daginn, þá dettur hún niður af hömr-
unum. Það molaðist á henni fóturinn.
En hún fékk góðan lœkni. Það
hefði verið talið nú á dögum a.m.k.
Eftir sex vikur staulaðist hún við
hrífuna.
Hér í berginu eru dagsmörkin,
Nónstrýtur, Hádegi og Miðmunda-
klettur og þetta fram eftir götunum.
Kveðja til Sigurðar Nordals
Sveinn spyr að, hvort ekki séu ein-
hverjar sérstakar gestakomur frá-
sagnarverðar.
Jú, þœr eru margar.
— Mér er nátíúrlega sérstaklega
minnisstœð koman hans Sigurðar
Nordals hérna um árið, þegar hann
var að taka saman bókina um hann
afa sáluga. Ég held hann hafi verið
hérna í hálfan mánuð og þau hjón-
in bceði. Ég er ekkert að tala um
móttökurnar. Það hefur sjálfsagt allt
verið í veikleika. Við kynntumst nú
lítið þá, en hann kom hér oft seinna.
Við hittumst hérna fyrir einum fjór-
um árum, og það verður líklega í
síðasta skipti. Þá fór ég að heiman,
aldrei þessu vant, varð að fara upp
að Borg. En á leiðinni fram eftir
mœti ég Sigurði Nordal og frú. Þetta
var um hávetur. Hann hafði verið
í einhverri veizlu og sagði bara: ,,Ég
stalzt til þess að fara fram efíir og
hitta þig." — Það urðu fagnaðar-
fundir, verð ég að segja. Það var
ekki gott veður, en við töluðum þó
mikið saman. — Þetta er skínandi
maður, segir Halldór enn eftir nokkra
þögn og virðist hugsi við endur-
minninguna.
Við förum að rifja upp aldur Sig-
urðar. Og Halldór segir:
— Hann átti merkisafmœli fyrir
stuttu. Ég held hann hafi orðið átta-
tíu og fimm ára. Mig langaði til að
senda honum skeyti. Það varð aldrei
af því. — Ég hélt það mundi kunna
svo illa við sig innan um þessa
merkismenn, sem vœru að senda
honum kveðjur.
Skáld og förukona
— Jú, það eru margir, sem hafa
komið hér, bœði útlendir og inn'
lendir. Það komu hér tveir útlend-
ingar 1930 og voru hér lengi. Ann-
ar var Oberstlöjtnant Wegener. Hinn
var skáld og sendi pabba tvœr bcek-
ur eftir sig. Þœr voru hérna urn
heimilið mest, hestana hérna °9
fólkið. „Sigurd Thorleifssons heste
hét sagan. Þeir könnuðust við sig,
strákarnir hérna, þegar hann lýstl
þeim þar. Hann hét Svend Fleuron-
Þeir voru feiknarlega, ósköp ólíkir
316