Kirkjuritið - 01.12.1972, Qupperneq 34

orðinn gamall og var að lesa upp:
„Halldór Gunnlaugsson: íslenzka 6,
— danska 6 . . — Það var sem
sé sex í öllu, svo að honum fipaðist.
Hann hélt, að þetta vœri ekki rétt
lesið. Þetta þótti höfðingleg eink-
unn. Það voru ótta gefnir. Og með
þetta var ég nœst efstur. —
Þetta var mikill gœðamaður,
Steingrímur, bœtir Halldór við, og er
auðfundin hlýjan í rómnum. — Þar
er allt í þessu skemmtilega blandi
góðvildar, hógvœrðar og spaugs,
sem stundum beinir spjótum að
sjólfu sér. Ég kannast við það fró
Skúla.
Halldór segir, að þeir bekkjar-
brœður hafi verið orðnir þrjátíu sein-
ast, því að margir komu að norðan
seinna. Hann fer að spyrja, hvort
ég hafi ekki þekkt einhverja þeirra
og nefnir Sigurgeir biskup. Þá rifjast
upp, að biskupinn dó haustið 1953,
sama ár og þeir bekkjarbrœður
minntust 40 ára stúdentsafmœlis.
DyggS og ódyggð
— Þetta eru afskaplega breyttir tím-
ar, segir Halldór síðan. — Eigin-
lega hreint engin leið að bera neitt
saman.
Þegar ég spyr, í hverju það komi
fram helzt, þá segir hann, að það
birtist í öllu framferði manna og
tilverunnar.
— Þetta gengur allt saman svo
öfugt. Það, sem var kallað dyggð
í mlnu ungdœmi og ég var alinn
upp í sem dyggð, það er orðið ó-
dyggð núna.
— Já, eins og hvað?
— Eins og vinnan, t.d. Fólk má
svo og svo oft ekki vinna nema
með leyfi. Áður var það álitin ein-
hver mesta dyggð að vera vinnu-
samur. Hvernig á að hugsa sér, að
fólki geti batnað sjúkdómar, ef þa®
má ekki vinna?
Hann tekur dœmi af manni, sem
er drykkjusjúkur og hvergi fcer að
vinna. — Sllkum manni getur ekki
batnað, segir hann.
— Var þetta nú álitin nokkut
vinna í þá daga að vera í skóla-
— Nei, það var ekki álitin vinna.
Hitt er annað mál, að okkur fannst
það vera þá, ef námið var tekið
alvarlega. Við sátum sex klukku-
tíma í skóla alla daga. En hven®r
hefur unga fólkið tíma til að l®r°
núna? Það skil ég ekki. Ekki er Það
á kvöldin. — Þá er sjónvarpið-
Þó segist Halldór hafa heyrt góða
sögu af tveim drengjum I fyrra. ^e>[
þurftu að ná prófi og fengu e^r'
pilt til að hjálpa sér. Fyrsta skilyrði'
sem hann setti fyrir hjálpinni, var'
að þeir hinir horfðu ekki á sjónvarP
á kvöldin.
Sá skemmtilegasti tími
Svo er vikið aftur að skólanum.
— Ég eignaðist þarna ýmsa vin'
í skólanum, sem ég gleymi a\dfe['
Og þó furðar mig mest af öllu
því, að ég fekk skeyti frá e'nurn
skólabróður mínum, þegar ég v°
sjötugur. Mér hafði að vísu aiitö
verið mjög vel við hann. Við v°r
um saman hjá séra Friðrik og ty'9,.
umst alltaf að úr því, en við
höfð-
um lítið hitzt eftir það. Við hitturn .
á Þingvöllum 1930, en líklega al r
síðar. — Svo fekk ég þetta fyrl
320