Kirkjuritið - 01.12.1972, Side 44

Allt var þetta vel kunnugt fró
messunum heima í Háteigskirkju,
sem fengu um tíma orð fyrir ,,upp-
gerðar katólsku" meðal þeirra, sem
ekki skynjuðu tilbeiðsluna, en báru
fyrir sig þekkingarleysi og fordóma
og voru kristnir á manntalinu.
Nú vita sumir þeirra betur,
að í tilbeiðslu slíkrar messu er-
um við í samhljóma kór hinna
kristnu manna um víða veröld
í mörgum kirkjudeildum. Við er-
um ekki gestir og útlendingar með-
al þeirra og þeir eru það ekki heldur
í Háteigskirkju og öðrum kirkjum,
þar, sem sami háttur er, þótt ekki
skilji þeir orðin á vorri tungu. Þetta
var hin sígilda messa, sem þarna
var flutt í gömlu Pálskirkjunni í Ed-
inborg, sem einu sinni var ullar-
skemma. Við vorum eins og heima
hjá okkur, meðal vina og systkina
í trúnni. Að ritningarlestrum og trú-
arjátningu loknum sté presturinn í
stólinn, miðaldra maður, grannleitur
og flutti hrífandi predikun. Hún höfð-
aði með jafnvœgi til tilfinninga og
rökrœnu og var borin fram af ein-
stöku látleysi í hreim, en af mynd-
ugleika þess, sem er auðmjúkur og
staðfastur í trú og þekkir tilgang
þess að predika fyrir söfnuði, svo
að söfnuðurinn geti predikað fyrir
heiminum. Predikunin var reist á orð-
um Páls postula í 12. kap. Róm-
verjabréfsins: ,,Svo áminni ég yður,
brœður, að þér, vegna miskunnar
Guðs, bjóðið fram líkami yðar að
lifandi, heilagri Guði þóknanlegri
fórn."
Þessi predikun var mikil samsvör-
un við atferli altarisgöngunnar, sem
á eftir fór. Allt frá fyrstu tíð hefur
mikil áherzla legið á því, með kristn-
um mönnum, að einn höfuðþáttur
altarisgöngunnar sé fórn hins kristna
manns. Svo var og í þessum söfnuði.
— Hann samneytir Frelsaranum 1
þessari máltið, vegna þess að þann-
ig er hann að játa, að hann skuli
bera sjálfan sig fram fyrir Guð sem
fórn. Þakkargjörð kristins manns 1
altarisgöngunni miðar við það, sem
Guð hefir gert fyrir hann, og þoð
stœrst, að hann þyrmdi ekki sínum
eigin syni, heldur framseldi hann
fyrir oss alla til þess að gefa oss
allt með honum. Svar hins kristno
manns er að bera sjálfan sig frani
í daglegu lífi, sem þjón Guðs og
erindreka í Krists stað. Það er fórn
hans, og það hafa kristnir menn
nefnt lofgjörðarfórn. í þessari messu
gekk hvert mannsbarn, ungur og
aldinn, til þessarar athafnar, sjálf'
sagt um 500 manns. Enginn seino-
gangur var á og enginn sviplous
hátíðleiki, sem svo oft verður þar<
sem seinagangur er í helgum ot-
höfnum. Þannig er þetta hvern helg-
an dag meðal kristinna manna
ast hvar í heiminum, þótt framandi
sé mörgum íslendingi.
Hér í gömlu Pálskirkju var þa
áberandi, hve mikil eining v0'
meðal safnaða rins í ti Ibeiðslunm-
Allir voru þátttakendur, allir virtus^
glaðir og þakklátir. Það heyrðist 0
því, sem þessi söfnuður sagði
söng.
Svo var það í messulok, er v^
vorum að ganga úr kirkju, að o
330