Jörð - 01.09.1940, Side 95

Ég hefi boriö byröi lífsins eins
lengi og mér var unnt! —
Rökkrið færöist yfir. Mér leiö
vel, í fyrsta sinni í mörg ár,
■eins og manni, er varpaö hefir
af sér ofurþunga. Tilhlökkun
dauðans yfirskyggöi allt, mild-
aöi allt, eins og næturhljótt
húm. Eg óskaöi þess eins, aö
losna úr kvalaviðjum einmana-
leikans, aö vitund mín yrði
slökkt og afmáö !
% mun hafa sofnað. Eg
vaknaði við þaö, að herbergiö
var fyllt af dulhvítu Ijósi. Þaö
minnti á íslenzkt morgunsár í
maí. Og í bjartasta ljósinu,
klædd i kóralrauðan kjól, með
hárið sitt fagra bylgjandi um
enniö hvíta, stóð Arma Ley.
Hún var mjög alvarleg, og
dimmtæru augun hennar horfðu
asakandi á mig. En það var
Arma Ley, kæra, bjarta Arma,
sem ég elskaði og gat ekki
bfað án. Mér varð ljóst, aö það
var þessvegna, sem ég ætlaði að
deyða sjálfan mig, ég haföi von
um að hitta hana bak viö hið
mvrka hlið, eða í ríki gleymsk-
unnar. Líf mitt var ei annað en
samfelld þjáning án Örmu Ley.
— Nú var hún hjá mér, og ná-
lægð hennar veitti mér dýpri
Rið en hvíld dauðans heföi get-
að eefið. Hún var söm og áöur;
Þmiing ástar hennar ljómaði af
°lhi hennar fasi, af andlitinu
^víta, og úr augunum: „Ég
^efi ahtaf veriö stúlkan þin, —
,,ni aldir alda.“
JÖRÐ
Sumariö 1915 varö lifandi og
nálægt á ný þessa nótt. Hún var
kona, eins og áöur, aöeins langt-
um fegurri, prýdd meiri yndis-
þokka en jafnvel draumar mínir
liefðu getað útmálaö. — „Ég
skal veröa falleg og góö þín
vegna“, sagði hún einu sinni. —
Arma — Arma Ley !
Hún horfði lengi á mig. Að
lokum brosti hún og ásökunar-
þunginn hvarf úr svip hennar.
En það var angurværð í rödd-
inni, þegar hún fór aö tala:
— „Ég hefi vakað yfir þér, og
verið hjá þér hverja stund.
Trúðir þú ekki orðum mínum?
—■ Hversvegna gerir þú mér
þessa sorg? — Þú skalt vita, að
dauðinn fyrir eigin hendi veitir
enga lausn, ekkert frjálsræði.
Við fáum ekki að sameinast fyr
en braut þín er gengin til enda.
Geturðu þá ekki beðið, þegar þú
veizt, að ég er hjá þér; þegar
þú veizt, að ég tek á móti þér,
þegar starfi þínu er lokið? —
Lék ekki lánið við þig, stóðu
ekki allir vegir þér opnir til
meiri og verðmætari sigurvinn-
inga? Voru ekki menneskjurn-
ar vingjarnlegar við þig? —
Hversvegna ertu þá svona van-
trúaður og óþolinmóður? Finn-
urðu ekki, aö ég er ávalt hjá
þér og reyni að hjálpa þér, —
að ég bíð þín — vinur!?“
er orðinn þreyttur,
Arma!“ heyrði ég sjálfs míns
rödd. „Og ég er hræddur við
lífið og einmanaleikann. Eng-
237