Jörð - 01.06.1943, Blaðsíða 35

og sí'ðan nár, var hér oftast afburðavel leikin og jafnframt auðg-
uð af hinni viðkvœmu og virðingarfullu, sjálfstæðu en símeðvit-
uðu tilfinningu um nálægð og gildi föðurins, er Gestur sýndi
jafnaðdáanlega. Þó komu fyrir tveir eða þrír daufir hlettir: Þeg-
ar hann segir lát konu sinnar, virtist örvæntingin varla með mesta
nióti. Og við líkbörurnar er þagnarleikur hans tæpast nægilega
vakandi. Reiði hans, er gamli Mikkel ætlaði að selja ættaróðalið,
■var eðlilega og skörulega leikin. Þetta hlutverk hefði enginn reyk-
vikingur leikið til jafns við Gest, nema ef vera skyldi Þorsteinn
O. Stephensen — og þó varla nístandi, samanbitna örvæntingu
hins drengilega trúleysingja. Pétur skiraddara, fjórða stórhlut-
verkið, lék Jón Aðils af sömu snilld og Gottskálk í „Dansinum“.
Þessir fjórir leikarar hafa öðrum fremur verið í sókn á leiksviðinu
síðustu missirin, — m.ö.o. verið að „sækja sig“. Virðist óhætt að
trúa hverjum þeirra sem A'æri fyrir aðalhlutverki, eftir ástæðum
•— og hefur að vísu ekki þurft að taka það fram um Lárus, siðan
hann tók að koma fram eftir Hafnarnámið. Jóni er lagið að leika
öfgamenn og láta öfgarnar njóta sin með afdráttarlausum krafti,
án þess að fara nokkuru sinni yfir á svið hins afkáralega. Ein-
lægni sú, er hann lagði inn í persónu heimatrúboðans, var stór-
virðingarverð.
Brynjólfur Jóhannesson fór með hlutverk prestsins, sem er frá
höfundarins henifi næst framangreindum fjórum að stærð, og
varð vart betur með það farið. Miskunnarleysi liöfundarins við
.,meðalprestinn“ (í Danmörku!) naut sín til lilítar í meðferð Brynj-
ólfs. Hinn harðbalalegi, nærri þjáningafulli, ófrjóleikasvipur, er
oft ríkti í andliti og fasi prestsins hans, sýndi á sannan hátt óþæg-
indin, sem því eru samfara að vera innvortis utanveltu — ef svo
niætti að orði kveða — í viðkvæmasta og metnaðarrikasta starfi
mannfélagsins. Haraldur Björnsson sýndi ágætlega menntagorgeir
læknisins. Þó virtist þagnarleikur hans á stnndum óþarflega dauf-
Ur; á það einkum við síðustu atriði leiksins. Við gerfi hans er
ekkert að athuga, þó að það væri kannski dálitið svæsið. Arndís
Björnsdóttir fó:r með stærsta kvenhlutverkið, sem þó nær ekki út
fyrir 1. þátt, og sýndi á sannfærandi hátt tengdadóttur, er fékk
þann vitnisburð tengdaföður sins, að hún hefði verið „betri en
Maren“, konan hans sáluga, og þótti þá mikið sagt; góðhjörtuð og
hreinhjörtuð og dugmikil sál fékk þar fcrúverðuga tjáningu. Aftur
á móti hefði e. t. v. mátt gæta meiri sjafnarþokka í fari liennar
með tilliti til þess ástríkis, er hún naut af hálfu síns glæsilega
manns eftir átta ára sambúð. Anna Guðmundsdóttir sýndi prýði-
lega kaldlyndan, „frelsaðan“ svark og Steingerður Guðmundsdóttir
leysti sitt hlutverk vel af hendi — með frádragi svipaðrar tegundar
og það, er tekið var fram um frk. Arndísi. Þagnarleikur hennar
129
JÖHÐ
9