Prestafélagsritið - 01.01.1921, Blaðsíða 151

146
Ásmundur Guðmundsson:
Prestafclagsritið
Heimurinn virðist svo snortinn af mætti boðskaparins
um það, að guðsríki sé nálægt, að hann eigi i vændum
endurnýjun trúar á ýmsan hátt. Dultrúar gætir miklu
meir en áður. Hún nær hæstum blóma innan vébanda
kaþólsku kirkjunnar, enda þótt rætur hennar séu í upp-
hafi runnar úr öðrum jarðvegi. Hún er gagnsýrð af hug-
sjónum fagnaðarerindisins og hefst því upp i æðra veldi,
svo að önnur trúarbrögð komast þar hvergi til jafns við,
hvorki að fegurð, auðlegð né andlegri dýpt. Sálin leitar
guðs sins í tilbeiðslu og bæn. Hún stillir alt til þess, að
geta fundið nálægð hans, orðið hrifin af honum og verið
áfram í honum. Guð og mannssálin, mannssálin og guð,
eiga að verða eitt á duldan, leyndardómsfullan hátt.
Kirkjurnar eru andleg heimili, sem laða mennina hvern
af öðrum til bæna fyrir framan rautt altarisljósið, »eilífaa
ljósið, sem logar dag og nótt. Dultrúin fyllir kaþólsku
kirkjurnar bænarhug, sem breiðir yfir brot hennar við
frjálsan trúaranda og siðgæðisanda kristindómsins, — jafn-
vel banaráð seinustu ára við frelsisstefnuna hennar ungu,
— og hann bætir þau í björtum ótal margra. Björtu hlið-
arnar koma skýrar og skýrar fram og athyglin verður
fest við þær. Kaþólska kirkjan lyftir ægishjálmi sínum
hærra en áður, og fleiri og fleiri leita trausts og hvildar í
móðurskauti hennar.
Hjá öðrum kirkjudeildum vaknar nýr áhugi á þvi, að
koma á sameiningu og samvinnu innbyrðis sín í milli,
og við kaþólsku kirkjuna, ef auðið er. Er sú hreyfing
risin í tyrstu frá biskupakirkjunni vestan um haf og hefir
náð svo föstum tökum á skömmum tima, að mikils má
vænta af henni. Orðin i 3. grein trúarjátningarinnar eru
að eignast anda og líf meðal evangelisku kirkjudeildannar
»Ég trúi á heilaga, almenna (kaþólska), kristilega kirkju«.
Von bærist ura eina almenna, evangeliska kirkju, sem
skorti hvorki tilbeiðslu né bænaranda hinnar kaþólsku,
en fagnaðarerindið sé þungamiðja alls og aflgjafi, leyst
frá rómverskum heiðindómi og lögmálstrú Gyðinga. Hið