Eimreiðin - 01.10.1925, Qupperneq 17

EiMReiðin
„VERTU HJA OSS“
301
' bví að geta skilið það, sem hann þráir. Og guði sé lof
yrir það, að mannsandinn krefst þess alt af að skilja!
Það er óneitanlega dásamleg hugsun, sem fólgin er í þess-
ari skýringu. Það er skylda vor í þessum heimi að láta engan
®Vnjandi frá oss fara, þann sem til vor leitar og vér getum
lylpað. En skyldan nær þá út yfir gröf og dauða. Á öllum
Sviðum tilverunnar lætur drottinn börn sín vera til taks, til
pess að taka á móti bænum vorum og sjá um bænheyrsluna,
ð svo miklu leyti, sem þess er kostur. Svo náið er sambýli
9uðs barna á öllum sviðum tilverunnar. Þeir vissu auðsjáan-
ysa meira en sumir vita nú, sem inn í trúarjátninguna settu
laIninguna um »samfélag heilagra«. Með þessum hætti meðal
annars er guð hjá oss, samkvæmt þessum boðskap úr öðrum
, e,rni. En samkvæmt honum er það þá líka skilyrði fyrir þess
°nar hjálp, að vér biðjum. Og nú skilst yður væntanlega,
‘o hvað ég átti fyr í þessu erindi mínu, þegar ég sagði, að
®n,rnar muni gera æðri máttarvöldum auðveldara að hjálpa.
mönnunum.
"b'er/u hjá oss, því að kvelda tekur og degi hallar“.
Svo munum vér allir vilja biðja af hjarta, þegar síðasta
oldið kemur, þegar vér eigum að fara að leggja út í það
mtýrið, sem mikilfenglegast er og örlagaþrungnast, þegar
Uer oigum að flytja búferlum, ekki í aðra sveit eða í aðra
e,nisálfu, heldur inn í annan heim.
Það er ekki lítilfjörlegasti árangurinn af hinum sálrænu
rannsóknum vorra tíma, að nú vitum vér miklu meira en áður
Um ketta, sem vér köllum dauða, en er ekkert annað en
^an9i á leiðinni inn í fullkomnari lífsskilyrði, dýrlegri tilveru.
er vitum nú að minsta kosti um eina aðferðina, sem guð
k Ur til þess að vera hjá oss í þeim umskiftum. Til eru þau
°rn> sem helzt vilja ekki sofna, án þess að sú manneskjan,.
j^m Þeim þykir vænst um, haldi í höndina á þeim, meðan
. u oru að færast inn á draumalandið. Sannast að segja er
e9 eitt af þeim börnum. Til eru líka þeir menn, sem óska
Ss heitt, að bezti ástvinurinn haldi í höndina á þeim, þegar
asti blundurinn á að renna þeim í brjóst. Vér vitum ekki,
að oss kann að auðnast í þeim efnum. En hitt vitum vér,.