Eimreiðin - 01.10.1925, Qupperneq 20

304 „VERTU HJÁ OSS“ eimreiðiN
gat ekki orðið, þangað til maðurinn hennar slægist líka í för-
ina. Faðir hennar skildi ekki við hana. Hún sá hann alt ah
Og rétt áður en hún tók andvörpin, tókst henni að segja
manni sínum, að enn væri faðir hennar hjá henni.
Daginn eftir andlát konunnar kom sóknarpresturinn heinr
til ekkjumannsins. Hann furðaði sig á, hvað hann var hress.
Hann hafði búist við að hitta hann niðurbrotinn og örviln-
aðan, því að hann vissi, hvað óumræðilega mikið áfellið hafði
verið. (Jt frá instu og dýpstu einlægni sálar sinnar trúði
ekkjumaðurinn prestinum fyrir því, að styrkur sinn stafaði
ekki af neinu því, sem hann hefði heyrt prestinn sinn segja-
Hann sagði honum, frá hverju hann stafaði. Hann fór nærr>
um það, að það yrði þungt að sakna og þrá. En nú vissi
hann líka með óbifanlegum sannfæringarkrafti, að ekkert var
að óttast, hvorki fyrir hana, sem jhann hafði mist, né fyr>r
sjálfan sig. Og hann var ekki í minsta vafa um það, hver
mundi taka í höndina á sér á síðustu fótmálunum, hver mund>
fylgja sér yfir fljótið, og hver mundi leiða sig upp sólskins-
bakkann hinumegin — að það mundi hún gera, sem hann
hafði gefið allan sinn kærleik og alla sína sál. Presturinn
var mannúðlegur maður og frjálslyndur, góður maður og
vitur, eins [og svo margir prestar hér á landi eru. Og hann
tók þessu vel. Hann skildi það, að guð hefur margar að'
ferðir til þess að vera hjá börnum sínum.
Því að með þessum hætti hafði guð verið hjá ungu, feign-
og deyjandi konunni. Og með þessum hætti hafði hann verið
hjá þessum nokkuð aldurhnigna smælingja sínum, sem misi
hafði ljós augna sinna. Við skulum treysta því öll og biðja
um það öll, að guð verði með einhverjum hætti hjá oss_o£
ástvinum vorum, þegar mest liggur á!
Einar H. Kvaran.
I