Eimreiðin - 01.10.1925, Síða 52

336
HELFRÓ
EIMREIÐIN
Húsfreyjan hafði verið byrjuð að skamta frammi í búrinu,
þegar ein stúlkan kom fljúgandi fram göngin og gerði henm
það skiljanlegt, meira með bendingum en orðum, að ógurleS
og örlögþrungin stund væri komin yfir heimilið. Húsfreyja0
þurkaði í flýti mestu vætuna af höndunum með svuntuhorn-
inu, leysti af sér kollhettuna og neri með henni alt lausaryk
af andlitinu; að því búnu vatt hún sér inn í baðstofuna.
Það Ieyndi sér ekki, að jón var sárþjáður. Auðséð var o9>
að hann langaði til að hefja máls á einhverju við konu sína^
en um stund báru þjáningarnar ofurliða allar tilraunir hans 1
þá átt. Síðan var sem ögn bráði af honum í svipinn, og hóf
hann þá að tala, en sóttmæðin var þess valdandi, að orðn1
voru óljós og slitrótt.
»Þá fer nú að styttast sambúðin, Guðrún mín. Ber þó bráð'
ara að en ég bjóst við; — þurfti svo margt við þig að t^3
áður en — — þurfti að biðja þig að fyrirgefa mér margt o9
mikið, Guðrún — —«.
»Talaðu ekki svona, elsku vinurinn bezti«, sagði Guðrun,
»Það er víst ekki færra eða smærra, sem þú þarft nú
fyrirgefa mér að skilnaðinum. En það er nú sí svona, að þeirn
verður að sinnast sem saman eru. Og ekki get ég ímynd3^
mér, að guðs almáttugs líkn og náð taki hart á smá yfirsjon-
um jarðneskra vesalinga sinna«.
»Og beiddu fyrir þér, Guðrún! Þeir segja, að hann sÞrif*
alt saman upp á lista hjá sér — allar yfirsjónir og þessháttaf-
Það verður víst ekki smálítið þvarg út af minni breytni,
sárhræddur um að hann eigi bágt með að fyrirgefa mer
meginið af lífi mínu. Sér í lagi hvernig ég hef oft og eina
ónotast við þig í orðum, heillin mín, þegar ilska hefur hlaup1
í geðið*.
»Ég vil ekki heyra þetta nefnt«, sagði Guðrún. »Eg S
þvert á móti sagt það eins og það er á þessari alvörustund11’
að svo má heita, að þú hafir borið mig á höndum þér.
þó að ögn hafi kastast í kekki á milli, er það ekki tiltöku
mál, — og sízt að ég hafi þá látið þig eiga hjá mér skah
yrðin, sem guð fyrirgefi mér nú eftir á«.
Nú var sem Jóni væri orðið stórum léttara en áður. Sótt
mæðin hvarf með öllu og alt yfirbragðið var hressara en uer1