Eimreiðin - 01.10.1925, Qupperneq 63

ElMREIÐIN
Arstraumurinn og uppsprettan.
sern
með
bar
. ^'nhverstaðar ofan aö, hátt ofan frá fjallseggjum, kom stór og sterkur
ars,raumur brunandi, hentist niður hallann, stökk fram af stöllunum og
steVP»ist Ioks í freyðandi fossi niður fyrir hengiflugið, breiddi út blátæra
a,nsvoðina framan á bergið, fína og fannhvíta, eins og væri hún emb-
sll'sskrúöi andlegrar stéttar manna í Austurlöndum, henti úðaslæðunni
Upp > Ioft og Iét hana blakta hátt yfir höfðinu, að geisladjásnin mættu
mest í henni glitra. Því árstraumurinn var orðinn ekki svo lítið upp
sér af aflinu mikla, sem í honum bjó og ekkert stóðst. Og hann
s,S dálítið drembilega eftir því sgm honum óx megin, — tók þar
Pler>»ina til fyrirmyndar. — Hafði gaman af óttanum og aðdáuninni um-
je rl>s sig, var jafnvel ekki orðinn svo lítið gruggugur af óprútni í með-
þess, sem á vegi hans varð, meðan hann var að grafa sér gil, fá
Ser farveg.
®f»rlítil berglind átti einnig upptök sín þar efra. Hom undan klöpp
,(5k að trítia ein sér sömu leið og árstraumurinn. Stiklaði milli stein-
þ a > meleyrinni, iéttfætt og liðug, líkt og hún danzaði eftir hljóðfalli
Ssana sinna. Árstraumnum, sem annars gaf lítinn gaum öðrum en
>»eðUm S^r’ V3r^ °siúffrátt starsýnt á hreinu seytluna, sem átti samleið
e|^. f>°num og hélt sig þó afsíðis og fór sinna ferða, eins og hún sæi hann
'• Hann undraðist létta fótaburðinn hennar og björtu, tindrandi barns-
g u»- Og hann lét svo lítið að ávarpa hana: „Hvað heitir þú, kindin?"
;rk9' e9 er mannelskan". „]a, ekki spyr ég nú að. Ekki er von að þú
r miklu, ekki burðugri en þú ert. Eiginlega kveður ekki ýkjamikið
þ. ^er> auminginn!" En hrein var hún og blátær ofan í botn, það mátti
^ e>9a. „Kannske að þig langi til að komast hérna nær mér, svo að
9eti rétt þér hjálparhönd?" „Nei, ekki nú enn! Eg hef hugsað mér
\j . Sair>einast þér seinna". „Er það nú uppeldi, sem á þér er, barn!
vi5‘2tu hver ég er?“ „]á, þú ert ótamið aflið, og ég vil komast í kynni
Vjtj ^ig og kannske ná yfirráðum yfir þér einhvern tíma seinna". „Ertu
1) .Us’ seytla? Þú að ná yfirráðum á mér!“ Og áfram hentist hann og
jj . 1 þá sem bezt út hátíðaskrúðann, þegar hann brunaði fram af
9l.nu °g lét úðareykinn blakta um sig, glitofinn og glæstan. Hún skyldi
tii Sia’ að þar fór einhver, sem ögn kvað að, og hann varð að líta aftur
að siá, hvað af henni hefði orðið. Nei, skoðum við hana! Var hún
e^hi komin á hlið við hann, þó að hún sýndist ekki fara sér hart.
uQ ann sa ekhi betur en að hún brosti til hans, og augun hennar blik-
j>.^eins °g í blíðlyndu, ungu barni, skær og skínandi, og brosið var svo
að ’■ a^ Það var en9>nn méti. Hann gat ekki að sér gert: „Á ég ekki
ald • 3 ^19, Yntf>slega, hérna niður hallann?" „Leiða mig! Eg læt
e> leiða mig“. Og enn brosti hún svo óviðjafnanlega og kinkaði til