Eimreiðin - 01.10.1925, Qupperneq 82

366
HVAÐ ÆTLI BISKUP SEGI?
EIMREIÐlt1
með tölu. Þeim fanst séra Calvin fara enn þá meira hjá ser
en nokkurn tíma áður, þegar þær spurðu um líðan hans o9
ferð hans til háskólans.
Alt í einu heyrðist brak og brestir framan úr eldhúsinu>
eins og leirílát hefðu dottið á gólfið og brotnað. Einhver ®ph
um leið. Það varð ískyggileg þögn, en svo tautaði Calv>n
eitthvað um, hve ráðskonan sín væri klaufafengin. Þetta hefð1
kunnað að nægja, ef elzta Tibbett-systirin hefði ekki muna^
eftir því, að kona hringjarans var vön að koma á þriðjudoð'
um og taka til á prestssetrinu. En í dag var fimtudagur. Hun
hafði orð á þessu, og ekki var laust við, að nepjuleg Srun
:semd Iægi í orðum hennar.
»Ó, þetta er alveg rétt hjá yður, en ég hef fengið nyla
eldabusku«, sagði Calvin og brosti vandræðalega.
»]æja, ekki höfðum við nú heyrt um það«, sagði sú ynSs*a'
Sú í miðið sagði aldrei orð að fyrra bragði, en það sen1
hana skorti í mælsku, bætti hún upp í athöfn. Hún stóð þeSar
0-
0>
á fætur og reif opnar eldhúsdyrnar; Muriel var að sópa S°
‘Hún var komin í rósrauða léreftskjólinn, en hárið var
og augun tindruðu.
Calvin reyndi að láta sem ekkert væri. Hann hélt áfi"anl
að drekka kaffið, en ærið var hann skjálfhentur.
Ungfrú Tibbett — sú í miðið — brosti heldur kuldaleSa
framan í Muriel. Henni fanst víst eldabuskan líta helzt til v ,
út. Brosið fraus á vörum ungfrúarinnar, þegar hún lel*
hringana, sem Muriel bar, silkisokkana og skrautlegu ilskóna’
Hakan á ungfrú Tibbett tók að reigjast aftur og upp a vl '
Svo sneri hún illilega upp á sig og hvarf aftur inn í skrl
•stofuna. Systur hennar fengu fljótt pata af því, að eitthva ,
alvarlegt væri á seiði, því ungfrú mið-Tibbet sperti brýmar^
^ífellu án þess að mæla orð frá vörum. Þær flýttu sér ^
kveðja og tóku á rás stóran hring í herberginu til þesS
geta séð inn í eldhúsið og virt Muriel vel fyrir sér.
Calvin fylgdi þeim til dyra. Að skilnaði sneri sú elzta s
að honum og mælti í ísköldum róm:
»Ég er hrædd um, að fríið hafi orðið til þess að ðe
yður eitthvað ruglaðan, séra Calvin. Það lítur helzt út ‘V ’
að þér hafið gleymt þeim skyldum, sem hvíla á manni í V