Eimreiðin - 01.01.1938, Qupperneq 43

SIMKEIOIN
ELLISTYRKUR
21
Peningum að halda núna, þegar á að ferma hann Ást-
^ald litla.
Ég á þessa peninga, sagði gamli maðurinn og bætti við
SVo Égt að naumast heyrðist: — Þetta eru minir eigin pen-
ingar.
Hún varð ergileg:
Þú veizt sjálfur, pabbi, að þú hefur ekkert við peninga
a<5 gera. Við eigum þessa peninga. Láttu mig hafa þá.
En hann vildi ekki láta undan. Hann sat við sinn keip.
— Þetta er ellistyrkurinn minn, sagði hann. Ég þarf að eiga
Þetta. Ég þarf að fá lak í rúmið mitt, og ég þarf að fá mér
tóbak.
Pað var engu líkara en hún espaðist.
~~ Helvítis vanþakklæti er altaf í þér, pabbi. Þú varst ekki
hugsa um að við börnin þín þyrftum fín lök í rúmin okk-
ar> þegar við vorum litil. Ö-nei, ekki aldeilis.
~~ Gunna mín, kallaði hann, en hún lét sem hún heyrði ekki.
Ög þú þykist þurfa að kvarta um að þú fáir ekki nóg
tóbak í bölvaða neftrjónuna á þér eða hvað? Varstu kannske
Uð segjn oddvitanum það? Ha! varstu að því? Það væri svo
Sein rétt eftir þér. Og ég get svo sem trúað þér til að ætla að
Ullla þessum aurum í eitthvert hinna krakkanna þinna, þó
a, l3au eigi aldrei bót fyrir rassinn á sér og lepji dauðann úr
náskel. Ég held þú ættir þá að flytja til þeirra bara.
Hann stóð þarna á gólfinu, studdist \áð hækjuna sína, og
v ggið kringum munninn á honum fór að titra. Það var eins
'ö hann hálfklöknaði, og hann, sem venjulega var svo fá-
alaður, varð nú alt i einu mælskur.
Gunna mín, sagði hann, ég hélt að þú. mundir ekki segja
' °na orð við föður þinn, blindan og örvasa. Ég hélt þú mundir
asaha mig. Ég veit það vel sjálfur, að ég hefði átt að vera
‘ vllr betri faðir. En guð veit að ég reyndi þó af fremsta megni
* herjast fyrir því, að ykkur gæti liðið vel og hefðuð nóg að
01 a- Hafi mér ekki tekist það, er það af því, að ég gat ekki
hetur.
Hún hafði gengið út að glugganum, stóð þar og horfði út.
a Yar eins og kuldinn í orðum hennar hefði mildast, og nú
Sa§Öi hún í þýðari tón: