Eimreiðin - 01.07.1959, Side 21

EIMREIÐIN
163
en hann dó 1949. Hann hafði hvers manns traust og virðingu,
enda var hann bæði snjall og hóglátur í framgöngu. Nú stóð
*lann uppi ekkjumaður með 5 börn, og það yngsta aðeins 2
ara gamalt. En þá var þarna Margrét Eggertsdóttir til staðar
a sinu æskuheimili, viðurkennd ágætis kona, fríð og nett-
’nannleg. Þau Gunnar gengu í hjónaband, og hún tók að sér
nioðurhlutverk barna Gunnars. Margrét var náttúrlega sú
^°na á Ljótsstöðum, sent stóð með hinar gömlu virðingar
Ljótsstaðaheimilis frá dögum Ágústar á sínum herðum, og nú
hneig allt heimilið í sama far, enda var hún nú roskin orðin
°S fastmótuð í virðinga kerfi Jress tíma, sem bæði var heið-
nrssamt og menntandi. Hún var kona fluggáfuð og skar sig
nokkuð úr hópi kvenna fyrir þokkasæla framgöngu. Hún var
hrúneyg og fagureyg, og rnundi vera erfitt að lýsa augum
hennar, en hún var sögð rammskyggn í æsku, en sagt var að
hun hefði verið læknuð af því ,,meini“ með því að hella
’ncssuvíni í augu henni. Sönnur á þessu munu þó fáir hafa
'Uað, en bezt gæti ég trúað því, að jafnan hafi hún séð jafn-
Tangt nefi sínu. Hún hélt áfram Ijósmóðurstörfum og læknis-
dóm
hók
um og hafði almannalof fyrir. Á Ljótsstöðum var margt
a og ýmislegt það í gömlum munum, sem frekast tilheyrðu
Vc' JUenntuðu höfðings heimili, eins og Ljótsstaðaheimili var í
öð Ágústar. Þau Gunnar og Margrét eignuðust eina dóttur
arna, senr upp komst, en hún andaðist um þrítugsaldur.
annig var æskuheimili Gunnars Gunnarssonar mikið virð-
ln§ar og menntaheimili, fjölmennt myndarheimili, þar senr
8‘dur og fróðleikur skipuðu öndvegi og ganrla sagan berg-
nitilaði í heimilisháttum. Hins vegar var heimilið ekki efnað
‘’g barðist í bökkunr, eins og sagt er unr afkonruna, enda var
1 '1 gestnauð lrin mesta og höfðingsskapur frábær í viðtökum.
^ ra þessu heimili sigldi Gunnar Gunnarsson til Danmerk-
Ur síðsunrars 1907, að flestu leyti bezt menntur unglingur,
SCln Uln gat verið að ræða, að færi úr föðurgarði á þessum
J'nia. Faðir hans og stjúpa lröfðu mikið traust á honum, en
arn stóran kvíða fyrir framtíð hans í ókunnu landi, þau
^1111111 irafa rennt fullan grun í Jrað, lrvert drengur ætl-
1 Ser> og Jrað var lrér um lril ekki á valdi vitsmunanna að
leikna það út, hvort Jrað tækist, eins og högunr hans var lrátt-