Eimreiðin - 01.07.1959, Qupperneq 64

206
EIMREIÐIN
„Ald;i snilldar niuldu malda
moldu falda sóni
galda tryllda þuldu þalda
þoldu gjalda Jóni.“
Þau virðast eins og vísan skoðanalaus og erindislítil upp-
tugga sama striksins á sama hátt og hún er efnislaus endur-
tekning líkra hljóða, og þau liafa á sér sama ytra skin: að lát-
ast vera listaverk, en vera ekkert.
Formsköpun Ásmundar Sveinssonar, sem varð í upphafx
tilefni þessa orðaskaks, verkar á mig dálítið svipað og eitt við-
viðbragð Bólu-Hjálmars, eftir því sem frá því hefir verið
sagt.
Hagmælskusnauður syrgjandi bað Hjálmar að yrkja eftir
nýlátinn frænda sinn eða vin, sem hann vildi kvatt hafa betur
en getan leyfði, en Hjálmar neitaði og kvaðst ekki geta það
heldur, hann væri búinn að missa gáfuna. Því til sönnunar
bauð hann gesti sínum að heyra síðustu tilraun sína til ljóða-
gerðar, svo að hann gæti sjálfur metið hæfnina, eins og hún
væri orðin. Tilraunin gaf þessa niðurstöðu, að sögn Hjálmars:
„Ólafur til kirkju ferðast fór
á Sveinsstaða — ganila — Brún,
liafði svuntu liöfði á
ltcldur en nokkur seimanorn."
Syrgjandinn fann, að þetta og því um líkt var engri jarðar-
för samboðið og hætti að nauða um erfiljóðið.
Sameiginlegt með þessu tvennu finnst mér vera: hugkvænxn-
in, fegurðarskorturinn og hugrekkið að leggja nafn sitt við
jafnfáránlega framleiðslu. Niðurstaða Hjálmars sýnir einn-
ig svo mikið innsæi í hugarfar og smekk viðmælanda, að til
fullra nytja varð, er þar enn ein líking með tilviki hans og
verkurn Ásmundar eftir vinsældum hinna síðarnefndu að
dæma, þótt ég hafi eforð nokkurt við unr samþykki mitt við
því sumu og telji bæði honum og mörgum öðrum auðvelt að
gera betur. Virðist mér sem dufl bæði hans og annarra viö
regluleysið og ljótleikann, auk annarra galla, bjóði getulitl'
um klaufum til sigurs í kappleik við sig og veiti þeim liann