Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1936, Síða 163

IÐUNN
Bækur.
369
haldið samsæti né annar sómi sýndur, síðast þegar hún kom
til borgarinnar, og læsi henni nú pistilinn í staðinn. Menn
lesi ljóðlínur eins og þessar:
----- Um lendar sínar lygahjúpnum vefur
lóttúðug móðir, ærslagjörn.
Þar þurfti hún líka mest á hjúpnum að halda!
Kvæðið Snjómokstur lítur út fyrir að eiga að vera þjóð-
félagslegt ádeilukvæði, en ekkert sýnir betur, hve gersam-
iega skáldið brestur getu til slíks. Kvæðið er alt of
máttlaust og ómarkvíst til slíkra hluta, háðið ekki einu
sinni napurt. Davíð er algerlega borgaralegt skáld, og skal
honum hvorki fært það til lofs né lasts. Hins verður maður
að krefjast, að kvæðin nái tilgangi sínum, ella eru þau mis-
heppnuð.
Eitthvert allra aumasta kvæðið er 2 -|- Z. Það á víst að
heita gamankvæði, en er svo ómerkilegt, að það fengi frá-
leitt rúm í „Speglinum", því að fyndnina vantar alveg. Er
eg hissa á, að höf. skyldi birta slíka framleiðslu.
Davíð hefir oft tekist vel að yrkja söguleg kvæði, en
fremur fátt er um þau í þessari bók, og enn tekst honum
bezt með þau, t. d. Grím Thomsen og Vinnumanninn í Odda,
einkum þó með það fyrnefnda. Búr IJólastaðar er og allgott
kvæði, þar sem biskupinn á Hólum
„mjakar sér í mjúkum stólum,
meðan þeir fiskinn draga,
fíflin út í Fljótunum
og fantarnir uppi á Skaga“.
Annars hefði manni nú fundist, að skáldið gæti valið
nærtælcara dæmi og frá nútímanum, en það er hættuminna
að deila á þá dauðu en þá lifandi.
Af al-lýriskum kvæðum vil eg nefna Næturregn og / nætur-
kyrðinni, þótt þau bæði séu langt frá því að vera fullkomin.
Lofkvæðið um kýrnar hefði getað orðið gott kvæði. í fyrstu
erindunum er vel af stað farið, en svo bregður vindi í bak-
seglin, og kvæðið skiftir um blæ. Skáldið fer alt í einu að
fræða oss, eins og gamall skólakennari, svo að kvæðið fer I
súginn fyrir bragðið.
JÐUNIM xix
24