Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1973, Qupperneq 33

Raeður rektors Háskóla íslands
31
semi háskólans til langs og skamms tíma að
því er tekur til almennra rekstrarmálefna,
og sér í lagi að ræða tillögur til fjárveitinga í
fjárlögum.
b) að gera framkvæmda- og fjármögnun-
aráætlanir um byggingar og annan stofn-
búnað háskólans og meta þá valkosti, sem
fyrir hendi eru.
I nefndinni eiga sæti: Rektor, sem er for-
maður; háskólaritari; prófessor Guðlaugur
borvaldsson; fulltrúi menntamálaráðherra
Torfi Ásgeirsson deildarstjóri; fulltrúi
fjármálaráðherra Jón Sigurðsson hag-
rannsóknastjóri (í málum undir a-lið) og dr.
Gísli Blöndal hagsýslustjóri (í málum undir
b-lið).
Nefnd þessi heldur vikulega fundi, því
henni er það fullljóst, að nú á dögum á við
hið fornkveðna: Tempus fugit, tíminn flýr.
Tíminn er dýrari en nokkurt fé, og það
verður að halda fast og örugglega á málefn-
um hans, til þess að sæki fram á við. Sú
reynsla, sem þegar er fengin, gefur góða
von, því með þessu fyrirkomulagi verða
náin tengsl milli þeirra aðila, er skera úr um
málefni háskólans: háskólaráðs, mennta-
málaráðherra og fjármálaráðherra.
Af þessu tilefni vil ég láta í Ijós þá meg-
mskoðun mína, að greinar verði kenndar í
stofnunum, sem kennarar við deildirnar
starfa við. Dýrt og sérhæft húsnæði verður
að nota með sem hagkvæmustum hætti.
Efnafræðinni á að búa stað sér, eðlisfræði
sér, líffræði sér. Hins vegar má í kennslunni
íaka mið af því sérnámi, sem hver hópur
stundar, oghafi hann þásérhæfðan kennara
sér til leiðsagnar. Þetta er frumskilyrði þess,
að gerlegt sé að fjármagna allar þær fram-
kvæmdir, sem bráðliggur á, og þær eru
óumflýjanlegar, eigi að veita þá kennslu,
sem reglugerð mælir fyrir um. Þá má vissu-
lega líta svo á, að háskólinn sé í nokkurri
hættu, átti hann sig ekki á því, að tímans
hjól snýst hratt og menn þurfa að láta hend-
ur standa fram úr ermum til að þoka sleð-
anum úr stað. Tími hinna löngu nefndar-
álita er liðinn; nú eru framkvæmdir það
eina sem dugir. Undirbúningsstarf forvera
míns hefur gert það kleift. Og þetta er ein-
lægur ásetningur þeirra, sem með málin
fara og ábyrgðina bera.
Næstu árin verða mjög erfið. Það er ekk-
ert launungarmál, að þrátt fyrir ónotað
happdrættisfé og 30 millj. króna framlag
ríkisins, þá er í raun nú þegar búið að ráð-
stafa svo til öllu því fé, sem til ráðstöfunar
er, fram til áramótanna 1971—1972.
Samt er margt, sem gleður hug manns:
Dagleg samskipti við kennara og starfslið
og við stúdenta. Háskólaritari og skrif-
stofuliðið vinna störf sín með lipurð og ör-
yggi. Og samskiptin einkennast af
gagnkvæmu trausti. Hið sama virðist og
koma fram í samskiptum háskólans við
ríkisvaldið. Og sé nú litið niður í
,,skeifuna“, þá blasir við Sæmundur á
selnum, sem loks er kominn á traustan stall
og nú í senn sýnileg eign Háskóla íslands,
Reykvíkinga og allra íslendinga. Hann er
listaverk, sem ber höfundi sínum, Ásmundi
Sveinssyni, fagran vitnisburð og lýsir hlý-
hug gefanda, Stúdentafélags Reykjavíkur,
til stofnunarinnar. Og á flestra vitorði mun
það vera, að Pétur heitinn Benediktsson
bankastjóri hafði þá elju og þann kraft til að
bera, að listaverk þetta er komið í þann
málm, sem seint mun evðast.
Háskóla íslands hafa borist margar góðar
gjafir, bækur og fleira, á liðnu ári, en sjald-
an hefur honum hlotnast jafnstórkostlega
þörf gjöf og verðmæt og sú, sem þau hjónin
Þórbergur Þórðarson rithöfundur og frú