Búnaðarrit - 01.12.1921, Qupperneq 92

2fl0
BÚNAÐARRIT
þaÖ ráð, að rífa allan bæinn um haustið og settum upp
timburbús, sem enn þá slendur í sama formi. Og hið sama
vor fann jeg brýna nauðsyn til að sinna garðinum mín-
um litla, fanst hann endilega vanta eitthvað það, sem
gerði hann að þeim bletti, er jeg fyndi í sanna sælu.
Ja, hvað var það, sem svona mikilvægt verkefni gat
llutt með sjer, — jú, það voru trje. Þau vantaði enn.
Eitt trje, ef það hepnaðist vel, gat orðið þarna sem
göfugur húsfaðir, er allir finna traust og tign að búa
hjá. En þá var eftir að ná í plöntuna. Hinumegin
Markarfljóts, beint á móti bænum mínum, var afar stórt
reynitrje, sem margir hljóta að kannast við, því að um
það hefir verið ritað í blöðin. En þar eð þetta fljót er
ilt yfirferðar, gat jeg ekki bjargað mjer sjálf. Jeg átti
bróðir er Eyjólfur hjet (nú dáinn); hann var mjög list—
elskur. Hjelt jeg best að biðja hann að fara í plöntuleit,
ef ske kynni að trje þetta ætti sjer einhverja afkom-
endur. Yarð mjer að trú minni, þvf bróðir minn færir
mjer nokkru seinna þrjár reyniplöntur, og þótt þær
væru ei nema þumlungs háar, þá fanst mjer jeg hafa
eignast stóran fjársjóð, sem jeg þyrfti nú að vernda
eins og sjáaldur auga míns. Setti jeg nú þenna fjársjóð
i litla garðinn minn með mestu nákvæmni, og jeg hefi
vist lesið yfir þeim allar mínar bestu bænir, en hvernig
sem það var, döfnuðu þær vel um sumarið. Það sama
vor fann jeg nokkrar birkiplöntur og færði þær þangað
líka. Dafnaði nú alt vel, var jeg nú stórrík af ánægju
yfir þessu og ekki minkaði hún hinn 13. júlí, er jeg
eignaðist minn einka son, Ólaf Karl Óskar. Ekki skil jeg
enn í því, að jeg skyldi ekki gefa honum eitthvert
blómaheiti. Mjer hefir sjálfsagt þótt nóg komið, er nöfn-
in voru komin þrjú. Fjekk jeg nú nýtt verkefni, sem
að líkindum hefir orðið að ganga fyrir öllu. Þó döfnuðu
litlu blessuð börnin mín úti og brostu mjer blítt í hvert
sÍDn er jeg gaf þeim að drekka eða hlúði að þeim. En
það var oftast á kvöldin, þegar aðrir tóku á sig náðir.