Hlín - 01.01.1954, Síða 35

Hlín
33
dauðann og hnigu í val. — Fóstursonurinn, sem sann-
gjarnar vonir voru bygðar á, fórst sviplega. — Eiginmaður-
inn, góður förunautur um langt skeið, kvaddi. — Jörðin
hennar Lagðist í eyði. — Jeg sá hana stuttu áður en hún
ljest. Hún var orðfá að vanda sínum, en mjer virtist sami
friðurinn og æðruleysið í svipnum, en engin beiskja eftir
öll vonbrigðin. Hennar kennir oft í svip og sjálfsæfisögum
öldunga. — Hún átti rneira að segja eitt bros eftir, milt
bros, samskonar bros og litli frændi fjekk eitt sinn, er
hann ljet út úr sjer orð, miður gáfuleg, þegar hann var
gestur hennar á Belgsá.
Á býli annarar systurinnar rís stórt steinhús og fleiri
mannvirki eru þar, sem eftirmenn njóta og halda minn-
ingu þeirra hjóna á lofti. — Jeg sá liana síðast meðal yndis-
legra, uppvaxandi afkomenda hennar. Mun henni hafa
fallið slíkt vel í geð.
iÞær systur höfðu lund til að hlynna að því máttar-
minna, hvort sem þar horfði til þroska eða hnignunar.
Sú þriðja naut æskuvors rneðal ástvina, en varð að
kveðja skjótt. Eftir er elskuleg minning í hugum þeirra,
er þektu hana, og nafn hennar, sem nokkrum var gefið að
henni liðinni.
Hvers hlutur var lítill, hvers var stór? — Um það skal
jeg ekki fella dóm. — En eitt hygg jeg: Hlutur þeirra allra
var líkur að einu leyti í því, sem ekki verður mælt og
vegið, en gefur þó hverju mannslífi gildi: — Þær reyndu
allar að láta eins mikið gott af sjer leiða og þær gátu, báru
ljós og líkn inn í líf þeirra manna, sem urðu á vegi þeirra,
og stuðluðu að því að fleiri yrðu gleðistundir og færri
hrygðarstundir þeirra manna, sem urðu þeim samferða.
Guðmundur Ólafsson frá Sörlastöðum,
kennari á Laugarvatni.
s