Hlín - 01.01.1954, Síða 38

36
Hlín
þeim árum, en húsfreyjan ljet ekki heldur sitt eftir liggja,
og bar híbýlaprýðin þess órækan vott. — Handbragð henn-
ar var orðlagt, og það er mælt, að hún hafi eignast fyrstu
saumavélina á milli Sanda (það er á milli Mýrdalssands
og Skeiðarársands). — Hún gegndi og lengi ljósmóður-
störfum með miklum ágætum....
í dag hvarflar hugur fornvinanna heim í Skaftárþing,
er ein elsta merkiskona hjeraðsins er þar til moldar borin
eftir óvenjulangt og blessunarríkt æfistarf. — Margir eru
þar enn, sem nú minnast hinnar glöðu og tápmiklu fríð-
leikskonu, er svo vel sat sinn húsfreyjubekk á íslensku
sveitaheimili, og háöldruð sómdi sjer jafnan sem ung
væri.“
Mjer finst nú vandi að bæta við þessi minningarorð,
sem svo vel eru sögð í stuttu rnáli, svo sem vænta mátti af
þeim manni.
Jeg var á þriðja ári, þegar afi og amma fluttu til for-
eldra minna, man jeg því lítið eftir mjer, fyr en þau voru
sest að í herbergi norður af baðstofunni. — Þau eru því
fast bundin öllum minningum bernsku minnar og æsku,
og tvinnað saman minningum um foreldra, föðurömmu,
systkini og annað heimilisfólk, sem var lengi það sama ár
eftir ár. — Jeg býst því við, að það sem hjer verður sagt á
eftir verði jafnframt æskuminningar mínar. — Það var
margt fólk í heimili hjá foreldrum mínum, fjölgaði með
börnum og vaxandi efnahag. — Afi og amma höfðu sjer-
stöðu í heimilinu, bjuggu að mestu leyti út af fyrir sig,
höfðu nóg fyrir sig að leggja, höfðu altaf nokkrar kindur,
unnu heimilinu eftir þörfum, en að mestu sjálfráð með
vinnu sína, sem hentaði vel eftir þeirra umfangsmiklu bú-
sýslu. — Þau undu vel hag sínum, en þau settu sinn mikla
svip á heimilið. — Afi var smiður góður á trje og járn,
hann hjelt vel við öllum vinnutækjum, sat oft í smiðju
sinni part úr degi hverjum. — Þar var gaman að líta inn,
hver hlutur á sínum stað, og að loknu dagsverki var sópað
saman ösku á smiðjuhlóðinni eða hefilspónum á gólfi. —