Hlín - 01.01.1954, Side 127

Hlín
125
leiða sig hvert sem hún fór, gaf mjer sælgæti úr fallega skápn-
um í stóru stofunni, sýndi mjer alt „stássið“ sitt, sem lá sljett og
prýðilega í stóru dragkistunni með gyltu, snúnu hringjunum. —
Einhverntíma lá jeg veik, það var um hásláttinn, þá sat hún
hjá mjer allan daginn og ljet Sigríði „stofustúlku“ skamta. —
Vakir það fyrir mjer, að þá hafi húsbóndanum þótt nóg um
dálæti hennar á mjer — sem líka var von. — Þegar jeg kom inn
á kvöldin, sólbrunnin, freknótt og flögnuð, þvoði hún mjer úr
mjólk og bar á mig hnausþykkan rjóma. Oft steikti hún brauðið
mitt fyrir mig á útbrunninni glóð og hleypti mjólkina mína, af
því jeg hafði meira gaman af að borða hana með skeið. — Ein-
hvernveginn gerði alt þetta eftirlæti mig auðsveipa henni. —
Jeg man það, að einu sinni, þegar jeg átti að fara að hátta á
björtu sumarkvöldi, voru hin börnin enn að leika sjer úti, og
langaði mig ósköp út til þeirra og ætlaði jeg að fara að biðja
hana að lofa mjer það, þegar mjer alt í einu datt í hug, að henni
mundi vera móti skapi að leyfa mjer það, en falla þó illa að neita
mjer um það, og hætti jeg þá alveg við að nefna þetta til að
hryggja hana ekki með því. — Síðan jeg lærði að þekkja Guð,
hefur þetta atvik bent mjer á, hvað miklu fremur börnin hans
ættu að forðast að hryggja hann með því að biðja um þá hluti,
sem þau halda að kynnu að vöra á móti vilja hans, og hann því
verða að neita þeim um.
Einstöku fleiri atvik frá þessum árum standa skýrt fyrir
mjer. Einu sinni sem oftar hafði jeg fengið að sitja ofan í milli,
þegar verið var að reiða heim heyið. — Jeg sat á fremsta hest-
inum og man, að jeg var að laga mig eitthvað til, síðan vissi jeg
ekkert af mjer fyr en jeg var borin heim. Jeg hafði runnið niður
af hestinum og mist meðvitundina á leiðinni, líklega af hræðslu.
— Árni saknaði mín ekki, fyr en hann kom heim í heygarð, og
fór þá að leita að mjer og fann mig í skurðinum fyrir austan
húsið. Hefur það bjargað mjer, að jeg lenti þar, því allir hestarn-
ir höfðu stigið yfir mig.
Eitt sinn enn bjargaðist jeg úr háska þessi árin. Það var á
nýjársdag 1867. — Við Martha, uppáhalds leiksystirin mín,
vorum að leika okkur inni í Litlu-stofu og stóðum á gólfinu
milli sparlaksrúmanna, sem stóðu sitt við hvem vegg, and-
spænis hvort öðru, þegar við alt í einu ósjálfrátt hentum okkur
upp í rúmin, og í sama bili hrundi stórt múrstykki úr loftinu
og sbpll í mola á gólfinu þar sem við höfðum staðið. — Allir
þökkuðu það undursamlegri varðveislu Guðs, að við hefðum
ekki báðar rotast.