Hlín - 01.01.1954, Qupperneq 128

126
Hlín
Enn er það eitt, sem mjer varð undarlega minnisstætt. Jeg
hafði sjeð hvíta fugla fljúga uppi í loftinu, og alt í einu langaði
mig svo til að geta flogið eins og þeir. — Jeg hjelt, að þeir gætu
leikið sjer svona uppi í loftinu, af því að þeir væru hvítir, og
datt mjer nú ráð í hug, hvernig jeg gæti líka orðið hvít. En þá
þótti mjer alt ónýtt, nema jeg fengi hin börnin með mjer, og
hljóp nú og kallaði á þau og sagði þeim frá þessu. — Stakk jeg
upp á því, að við skyldum fara upp á loft, þar sem kvömin stóð
og mjöldallurinn, og gera okkur hvít. Þau fjellust á þetta og við
lögðum af stað, jeg í fararbroddi, upp að kvörn, og jusum hvert
á annað mjölinu úr dallinum. En nú var hátt í honum, því að
Jón gamli hafði staðið við kvörnina allan fyrri hluta dagsins. —
Alt í einu heyrum við fótatak í stiganum, og Jón gamli kemur
upp. Fyrst stóð hann sem steini lostinn og við sömuleiðis. Síðan
rauk hann á mig bálreiður, þreif í mig og dró mig niður stigann
og gegnum stóru stofuna og inn í skrifstofu, þar sem „frúin
mín“ sat raulandi við vinnu sína. Þá hratt hann mjer fram, svo
að mjölið rauk um mig og sagði eitthvað á þá leið, að þarna sæi
hún eftirlætið sitt. — Mjölið, sem hefði átt að vera í kökur og
brauð handa heimilinu næstu viku, lægi nú úti um alt loft og
allir krakkarnir eins og umskiftingurinn. Þetta væri alt Lóu að
kenna, hún teygði hin með sjer út í öll skammapör. — Og svo
rauk hann út og skelti hurðinni í lás. — Jeg stóð grafkyrr og
kom ekki upp orði. En „frúin mín“ horfði á mig og tók mig síð-
an hægt og þýðlega í fang sjer, strauk mjúkri og hlýrri hend-
inni hægt og þýðlega um vanga mjer og sagði: „Segðu mjer,
Lóa mín, hvernig þjer gat dottið í hug að gera þetta.“ Jeg sagði
henni alla söguna um hvíta fuglinn og að mig hefði langað til,
að við gætum öll flogið eins og hann. Og svo hefði jeg haldið,
að við gætum flogið, ef við yrðum öll hvít, og þess vegna hefði
jeg fengið hin börnin til að gera þetta. — Hún klappaði á mjöl-
ugan kollinn á mjer og sagði: „Nú skal jeg segja þjer nokkuð,
Lóa mín. Fuglarnir geta flogið af því, að Guð hefur gefið þeim
vængi, en við manneskjurnar getum aldrei flogið, meðan við
erum hjerna á jörðunni. En ef þú ert gott barn, þá gefur Guð
þjer vængi, þegar þú deyr. Þá færðu mjallhvít föt og getur
flogið hvert sem þú vilt.“ — Hún beygði sig ofan að mjer og
kysti mig. Síðan þvoðin hún mjer, kembdi hár mitt og færði
mig í annan kjól.
Þegar jeg var komin langt á fimta árið, kom móðir mín til þess
að sækja mig. — Ekkert dugði það, þótt hún gæfi mjer fíkjur og
annað sælgæti, jeg vildi hvorki heyra hana nje sjá. Jeg skildi