Hlín - 01.01.1954, Blaðsíða 129

Hlín
127
þetta eitt, að nú átti jeg að fara frá „frúnni minni“ og úr eynni
minni, þar sem jeg vildi vera alla tíð.
Einn rigningardag, að áliðnu sumri, fórum við af stað. Jón
gamli átti að bera mig niður að sjónum og stóð hann nú úti í
forstofunni og hjelt á mjer á handleggnum, og var jeg vafin
innan í regnkápu. Allir höfðu kvatt mig. — „Frúin mín“ stóð í
forstofudyrunum. — Þá strauk hún ennþá einu sinni um vang-
‘ann á mjer og sagði: „Jæja, Lóa mín, ríkari er eign en umhoð.“
— Að svo mæltu sneri hún sjer við og gekk inn.
Þegar við komum til Reykjavíkur, fór mamma heim til syst-
ur sinnar, Þorbjargar Sveinsdóttur, sem þá var Ijósmóðir í
Reykjavík, og bjó í húsinu sínu nr. 11 við Skólavörðustíg. —
Móðir hennar, Kristín Jónsdóttir, var þar hjá henni og voru
ekki fleiri í húsinu þá um sumarið.
Amma mín var þá um hálfáttrsett, björt yfirlitum með snjó-
hvítt hár og djúpa húfu með núnum silfurhólk, og þó hún væri
ekki lík „frúnni minni“ í sjón, var þó eitthvað skylt með þeim,
sem undir eins laðaði mig að henni. — Nú lagði amma það til,
að Þorbjörg tæki mig til fósturs, og gerði hún það henni að skapi.
Móðir mín fór því einsömul að fáum dögum liðnum, og eftir það
sáumst við ekki í fimtán ár.
Reykjavík var ekki fjölbygð í þá daga. Efstu húsin við Skóla-
vörðustíginn voru Litla-Holt og Efra-Holt. — Skuggahverfið
og Þingholtin voru fáeinir bæir. — Af Hlíðarhúsastígnum sást
vestur um allan sjó. Ekkert skygði á útsýnið. Eyjarnar og fjalla-
hringurinn blasti við litlu gluggunum. Amma mín bjó í norður-
herberginu uppi á lofti. Þaðan horfði jeg löngum út í „eyjuna
mína“, þangað drógst hugurinn daga og nætur, og reyndi jeg
þá, hvað það er „sjer engu að una“ og hef jafnan síðan orðið að
finna til með þeim, sem komast í þá raun, hvað sem til hennar
hefur borið. — En gott er að fá heldur að reyna þetta á barns-
árunum meðan alt grær á ný, haldist lífsaflið sjálft óskert, og á
þessari reynslu græddi jeg það, að síðan hef jeg aldrei unnað
svo neinum stað, að mjer yrði um að skilja við hann. — Hef jeg
þó í ríkum mæli notið margskonar unaðar og gæða víðast þar
sem jeg hef dvalið um æfina.
Þetta sumar vorum við amma oftast nær tvær einar heima.
Fóstra mín hafði mörgu að gegna, þótt annríki hennar og um-
svif færu sívaxandi með árunum. — Stundum var hún að
heiman heila sólarhringa, og kvöld og morgna fór hún að vitja
um sængurkonurnar sínar, þær og litlu börnin þeirra áttu hjarta
hennar, en heimilið hennar átti það líka og amma og jeg, allir