Hlín - 01.01.1954, Qupperneq 131

Hlín
129
unni, og lagði yfir sig. Fallegra sjal hef jeg ekki sjeð á æfi minni,
og aldrei hef jeg sjeð fallegri gluggablóm en jómfrúrósirnar
hennar og nellikkurnar hvítu og bleikrauðu og dimmrauðu og
fuksíumar rauðu og hvítu með löngu, blárauðu duftþráðunum.
Stóru stofugluggarnir voru fullir af blómum á sumrin, og í insta
glugganum stóð gömul, hankabrotin postulínskrukka, snjóhvít
með gyltum röndum um stjettina og hálsinn, en full af vatni
sem volgnaði í sólinni áður en blómin voru vökvuð með því.
(Sjálf var „frúin mín“ eins og ilmandi íslensk blásóley vaxin
móti sól og suðri. — Hugur minn hefur ætíð litið Garð í Aðal-
dal ástaraugum, af því að þar óx hún upp.) — Jeg þakka Guði
mínum fyrir árin, sem hún fóstraði mig og alt sem hann gaf
mjer í henni, fyrir allan unaðinn, sem jeg naut við samveru
okkar og æskuvinina mína alla í Viðey, og líka fyrir söknuðinn,
sem það vakti mjer að fara þaðan. Það varð mjer alt að kjölfestu
í litla lífsbátnum mínum, og hann þurfti hennar með, það
greiddi mjer skilning á barnssálinni og mannssálinni, og jeg
held, að jeg eigi það þessari reynslu að þakka, að jeg hef aldrei
síðan bundið þá ást við neinn stað, að mjer yrði erfitt að skilja
við hann, þó jeg hafi fest yndi víðast þar sem jeg hef verið um
æfina.
Jeg mun hafa verið á 13. ári, þegar jeg í fyrsta sinn gat hark-
að af mjer að skilja við eyjuna mína með tárum. Nú stendur
hún allra ljósast fyrir mjer, þaðan sem við sátum seint á sumri
í kvöldkyrðinni uppi í Naustabrekku. Sjórinn lá spegilsljettur
og framundan fjörunni syntu æðar og blikar með ungahópana
sína. — Yfir á höfninni lágu skip með ljósin úti á bugspjótinu
og franska herskipið bljes í hornið sitt um leið og flaggið var
dregið ofan.
Við vestur lá hafið opið og sólarlagið varp regnbogaöldum
sínum hátt upp á himininn og yfir á djúp þess hlóð kvöldroðinn
gullhrönn við gullhrönn — og mitt í geisladýrðinni stóð jökull-
inn í purpuralitaða ísfeldinum sínum — með beru, upplyftu
enni. — Fyrir norðri, austri og suðri stóð fjall við fjall við sjón-
deildarhringinn. Þau lækkuðu, teygðu sig fram á ný, hófu brjóst
og axlir og böðuðu sig í blávakanum. Esjan gnæfði hæst við
norðrið, breið og mikil, dimmblá og svartblá niður eftir giljun-
um, en ofan við sjóinn lá grængyltur blær yfir túnunum með
litlu bæjunum á, þar sem sveitafólkið lifði lífi sínu hverju sem
viðraði.--------
9
o