Hlín - 01.01.1954, Side 132

130
Hlín
Eitt af því sem jeg hafði beðið Guð um var að amma fengi að
lifa þangað til jeg væri orðin tólf eða þrettán ára. — Þá hjelt
jeg, að jeg yrði orðin svo fullorðin og sjálfbjarga, að jeg gæti
staðið alveg á eigin fótum, þangað til fanst mjer jeg mundi
þurfa einhvern eins og hana að halla mjer að. — Hún var und-
arlega mikill uppeldisfræðingur, gagnvart sjálfri mjer hef jeg
engan hitt henni fremri. — Guð lofaði mjer að njóta hennar
fram á 16. árið mitt, hann vissi um alt sem jeg þurfti að fá að
læra af henni og af því að vera með henni áður en við skildum.
— Seinustu missirin sat jeg oft hjá henni og vakti hjá henni,
þegar hún var veik. — Hún lá langar og þungar gigtarlegur og
þjáðist þá mjög af svefnleysi, en aldrei kvartaði hún, og hverja
hvíldarstund var hún sem ung og óþreytt kona. — Alt, sem út
kom, las hún og fylgdist með í öllum landshögum og jeg held,
að hún hafi verið eiris ráðsvinn og framsýn á hagi landsins eins
og litla heimilisins okkar og þeirra sem þangað komu. — Það var
eins og öll ráð, sem hún rjeði gæfust vel, hún var búin að ganga
lengi í skóla lífsins og læra þar margt, en námfýsin og lærdóms-
þráin hennar var ennþá bjarteyg, lífssterk og flugfús, eins og
þegar hún gekk lítið barn uppi á Kjalarnesi í byrjun nítjándu
aldarinnar og fátt var um mentir. — Hún las og lærði með mjer
skólabækurnar mínar og af miklu meira kappi en jeg, og saum-
aði fyrstu krosssaumsrósirnar sínar í útsaumslindana mína, en
þetta átti enginn að vita, mjer einni trúði hún fyrir því, og svo
sagði hún mjer kafla og kafla úr æfisögunni sinni, sem hún
hafði geymt vel og lengi, og við hvern kafla óx hún og stóð
fyrir mjer enn fegurri og stærri en áður, enn sterkari og stað-
fastari, enn reyndari og mildari, enn móðurlegri.
Ó, hvað íslenska konan varð mjer kær, og hvað jeg dáðist að
henni, því íslenska konan var það, sem jeg sá í henni, fornald-
ar- og nútíðarkonan íslenska og framtíðarkonan íslenska, því
í framtðinni lifði hún líklega mest. — Við lærðum öll þjóðhá-
tíðarkvæðin jafnóðum og þau voru prentuð og sungum saman
vorhvöt Steingríms. — Hún mundi eftir fyrsta nýjársdegi
nítjándu aldarinnar, og síðan var liðið á áttunda áratuginn og
altaf var sólin að hækka á lofti, og hún horfði til aldamótanna,
sem voru að nálgast, undrandi björtum vonaraugum, hún vissi,
að sólarlagið hennar var að síga yfir, sólarlag einstöku manns-
æfinnar, en yfir íslensku þjóðina var að renna upp löng öld
starfs og menningar.
Eftir að amma dó óx annríkið og ókyrðin á heimilinu. — Með
hverju árinu hlóðst meiri og meiri vinna á fóstru mína. — Á