Hlín - 01.01.1954, Side 134

132
Hlín
hafði ekki gleymt, hvað mjer fanst til um Margrjeti, skaft-
felska stúlku, sem var vinnukona hjá okkur, árið sem skruggu-
veðrið mikla skall á mánudaginn í föstuinngang. — Systur
minni hafði litist illa á að laugaveður yrði um þessa helgi og
því lagt þvottinn í bleyti heima laugardagskvöldið, en þegar
komið var á fætur á mánudagsmorgun var Margrjet öll á burtu
og þvotturinn horfinn. — Þegar leið á daginn og óveðrið skall
á, fjekk fóstra mín efldan karlmann til að fara inn í laugar og
sækja Margrjeti og þvottinn, en hann kom aftur bálreiður, einn
og þvottlaus og sagði þetta tröll mætti verða úti fyrir sjer, hún
hefði þótst eins fær um að bera pokann sinn eins og hann, hann
gæti ljett á einhverri annari en sjer, ef hann kynni ekki við að
ganga laus heim. — Skömmu seinna vatt hún sjer inn úr dyrun-
um, stokkfreðin og fönnug, með þvottapokann í fanginu og það
var hennar fyrsta orð, hvort þessi mannrola væri komin til
skila, sjer hefði einhverntíma boðist brattara í fjármenskunni
eystra, svo hún sæti varla af sjer laugaferðir fynr óveðrinu á
Suðurlandi. — Aldrei Ijek jeg það eftir henni að fara í laugar
í vondu veðri og engin önnur sfúlka, sem hjá okkur var, svo jeg
muni til, enda var systir mín ávalt á glóðum um að eitthvað
yrði að þeim, sem voru undir hennar umsjá og veðurhrædd,
þegar aðrir áttu í hlut. — En í góðu veðri fór jeg oft í laugar, og
það þó færðin væri misjöfn, því þá var vegurinn ekki kominn
og leiðin lá yfir holt og þýfi. Og til efs er mjer, að ungu stúlk-
umar nú á dögum komi sælli og heilbrigðari úr skemtiferðun-
um en við komum heim með þvottapokana okkar á bakinu. —
Mikið vorum við matlystugar, þegar við vorum búnar að
„bleyta í“ og aldrei hefur mjer þótt kaffi betra en þegar við sát-
um á laugabökkunum með könnuna á milli okkar. — Einu sinni
man jeg að við gengum upp á hólinn fyrir ofan laugarnar, með-
an .þvotturinn var að þorna á bölunum móti sólinni. Þaðan sáum
við inn um öll sund, upp í Mosfellssveit, út í eyjar. — Sumar-
loftið var heitt og bjart og dró að sjer ilminn frá grösunum og
það gerðum við líka.
Um þetta leyti var jeg hætt að liggja í sögubókum í kyrþey,
sem jeg áður hafði notað til hverja stund, sem jeg gat. — Jeg
ætla að segja frá átviki, sem leysti mig frá lestrarfýsninni, ef
það gæti orðið einhverjum, sem les þetta, til athugunar. — Jeg
var send í einhverjum erindum á heimili í bænum. Fyrst barði
jeg á útidyrnar, en enginn gegndi. Svo lauk jeg upp eldhús-
hurðinni, þar ægði öllu saman á borðum, bekkjum, eldstó og
hvar sem litið var. Þá gekk jeg að stofuhurðinni, sem stóð í hálfa