Hlín - 01.01.1954, Qupperneq 135

Hlin
133
gátt, þar var sama ringulreiðin á öllu, lifandi og dauðu, en í
miðri hrúgunni sat konan hálfklædd og var sokkin ofan í sögu-
bók, svo hún vissi ekki í þennan heim nje annan. — Á eftir fór
jeg að hugsa um það, að annaðhvort yrði jeg líklega að minka
sögulesturinn eða verða ómynd, sem ekki þjónaði sjálfri mjer,
og þá kaus jeg að hætta að eyða tíma mínum í sögulestri út í
bláinn, og hef frá þeim tíma ekki lesið nema einstöku valdar
sögur, sem jeg af ásetningi hef viljað kynna mjer.
-------o------
Mjer hafði snemma fundist, á meðan jeg var við nám í
kvennaskólanum, að sú kensla væri ófullkomin, sem okkur
ungu stúlkunum væri veitt. — Þegar jeg fór sjálf að kenna,
skildist mjer enn betur, að margt mætti gera til þess að þroska
hug og staðfestu unglinga með kenslu. — Mjer hafði æfinlega
fundist, að bóndastaðan væri göfugasta starf landsmanna, æfi
bænda skemtilegust, hollust og frjálsmannlegust. — Heimili
bænda og sjómanna fanst mjer vera kongsríki okkar Islendinga.
— Þar ólst og dafnaði kjarni þjóðarinnar, en þjóðin þurfti að
dafna og taka framförum, og fanst mjer það hlutverk kvenna
að vinna að því. Þær áttu að verða húsmæður á skemtilegum,
glaðværum heimilum, — hvert heimili átti að ganga unglingun-
um í skóla stað, þegar þeir komu þar í vist, — átti ekki að vera
nauðungarskóli, þar sem hvíslað væri í hverju homi og þess
beðið með óþreyju, að hver stundin liði sem fyrst, heldur skóli,
sem vekti námfýsi, þar sem hver gæti lært af öðrum að vinna,
því að vinnan boðaði framför, viðgang, hamingju og gleði. —
Og hver húsmóðir átti að ganga öllum heimamönnum í móður-
stað, vera hjarta heimilisins, Ijós þess og ylur, og altaf fanst
mjer, að hún hlyti að vekja af dvala fornan hetjuskap hjá
manni sínum, börnum og hjúum, því að þau áttu líka að finna
til metnaðar, allir áttu að finna til sömu göfgi, allir að vera
frjálshuga og finna skyldleik sinn við þá menn, sem hjer hafa
göfugastir verið, svo að sögur fari af. — Þjóðin átti að komast
til vegs og gengis fyrir baráttu göfugra, starfsamra, íslenskra
kvenna, og jeg sá í huganum kvennaskóla, sem áttu að geta
unnið að þessu. — Skólarnir áttu að veita þeim alla fræðslu,
sem konur þarfnast til þess að verða mæður, húsfreyjur, prýði
heimilanna, — til þess að verða nýtar þjóð sinni, — og í skól-
unum átti að veita þá bóklegu kenslu, sem nauðsynleg er til
þess að víkka sjóndeildarhringinn. — Síðar hugsaði jeg mjer,
að þessir skólar gætu verið í sambandi við bændaskóla, svo
konur og karlar gætu notið sameiginlegrar tilsagnar í þeim