Hlín - 01.01.1954, Síða 145

Hlín
143
stundina hof jeg staðið við gluggann og gleymt stund og stað
við það að horfa á náttúrufegurðina, sem er svo margbreytileg.
Jeg á heima í úthverfi Reykjavíkur, Kleppsholtinu, og það
fyrsta, sem jeg sje, er jeg lít út, er Viðeyjarsundið, sem liggur
að hinni grasi grónu og blómlegu Viðey. — í áframhaldi af
sundinu tekur við Kleppsvíkin og Vogarnir þar liggja oft við
festar smábátar og jafnvel togarar.
Nú horfi jeg til austurs, og í fjarlægðinni sýnast fjöllin smá
og mynda eina heild, en er nær dregur get jeg greint Hengilinn
og Vífilfellið. — Þetta eru líka mín æfintýrafjöll á vetrum, þegar
útilöngunin og skíðaþráin grípa mig. — Stóra sljettan framan
við Vífilfellið heitir Sandskeið, þaðan eru svifflugur dregnar til
flugs og þar er lendingarstaður þeirra, þegar þær hafa lokið
svifi sinu yfir fjöllunum.
Næst staðnæmist jeg við Mosfellssveitina. — Þama eru stór-
hýsin að Reykjum, þaðan sem heita vatnið streymir og þar eru
líka mörgu, skipulega bygðu húsin, smáu og stóru, sem mynda
þorpið Reykjalund: Hvíldar- og vinnuheimili berklasjúklinga,
þar hefur margur sjúkur maðurinn og konan fundið aftur trúna
á lífið og tilveruna.
Augu mín fylgja nú þjóðveginum, þar sem hann liggur frá
Reykjalundi meðfram Ulfarsfelli, sem jeg hef margsinnis gengið
á til þess að njóta kvöldsólarinnar, og Lágafelli, þar sem er
kirkjustaður. — Er mjög fallegt þangað heim að líta, sjerstak-
lega á sumrum, þegar kirkjan, sem stendur hátt í hlíðinni, er
böðuð sólargeislum.
Jeg verð að staldra við.á Skálafelli, því þar þekki jeg næstum
hverja hæð og laut, og reyna að koma auga á litla skíðaskálann
okkar í í. K. — Þama hef jeg stundum dvalið um helgar og há-
tíðir í góðum fjelagsskap, og óspart notað skíðin mín í brekk-
unum.
Og nú taka við Esjufjöll með allar sínar dásamlegu lita-
breytingar. — Hver gæti trúað því, sem ekki sæi, að slíkir
litir, já, oftast margir í senn, gætu ljómað af fjalli, sem þó að
öðru leyti virðist vera ósköp venjulegt á að líta. — Aldrei mun
neinn listmálari geta málað Esjuna í allri sinni dýrð þannig, að
það yrði nokkuð líkt raunveruleikanum.
Jeg horfi lengra eftir fjallahringnum, þarna er Skarðsheiðin
og Akrafjallið. — Fram úr því gengur svo Skaginn, eða Akra-
nesið eins og það er oftast kallað. — Það er gaman að sjá ljósin
þar sindra í fjarlægðinni og mynda eins og brú langt í haf út.
í fjarska er svo Snæfellsnesið, og yst á því hinn tignarlegi