Hlín - 01.01.1954, Side 150

148
Hlín
til Dóra vísnaskotum, hafði grun um að hann kynni að geta
launað í sömu mynt. — Eitt sinn er prestur kom að Grýtubakka,
rjettir hann Dóra vísur og óskar eftir að hann ráði þær. —
Ekki er þess getið, hvort Dóri rjeði gátuna þarna strax, en fljót-
lega bar prest þar aftur að garði. — Þá spyr prestur Dóra sinn:
„Ertu búinn að ráða gátu mína, góði?“ — „Svo álít jeg vera“
svarar Dóri. „Og mun ráðningin vera „Hörpudiskur.“ — Var
sú ráðning rjett.
Það mætti hugsa, að Halldór þessi hefði haft hug á að borga
fyrir sig, og þá um leið besti viðskiftavinur. — Jafnsnemma og
hann afhendir presti ráðninguna á hans þrem hörpudiskavísum
rjettir hann að honum 4 vísur með þeim ummælum, að vart
mundi langrar stundar verk fyrir æfðan klerk að ráða. — En
sagan segir, að prestur hafi gefið sig frá að ráða gátu Halldórs.
— Set i:g hjer á eftir 4 vísurnar, sem hann kvað:
Jeg vil spyrja að einu þig,
í þjer mun það flækja,
gettu með hverju jeg gyrti mig,
þá gerði jeg vatn að sækja.
Það var ekki í því hár nje ull
eða húð af skepnum neinum,
ekki silfur og ekki gull,
og ekki af jarðarleynum.
Það var ekki af víðum geym
nje vatna komið af brunni,
enginn maður í öllum heim
hefur ofið til þess nje spunnið.
Rak jeg á það rembihnút
og reyrði fast að búki,
síðan gerði jeg arka út
í æði miklu fjúki.
Ráðningin á þessari gátu er: Þurkaðar kindagamir.
Jeg bið þig, Halldóra mín, að virða á betri veg þessa afskifta-
semi mína. — Jeg gat ekki hugsað mjer, að Sigfús prestur
gleymdist hjá þjóðinni sem höfundur þessara gömlu og góðu
vísna. — Eftir þátíðar skáldskap þótti „Hörpudiskurinn“ ágæt-
lega kveðinn.