Hlín - 01.01.1954, Side 152

150
Hlin
oft fyrir hana. — Var það reyndar gamall siður hjá okkur að
kveldi að afloknu dagsverki. — Nú verða stundirnar fleiri til
þess hjá mjer, þegar umsýsla er engin og ellin dæmir menn úr
leik á hinum almenna vettvangi vinnunnar.
Svipmynd úr vordegi: Það er verið að taka af fjenu, hús-
móðirin er búin að ganga frá öllu inni, hún er á leið til rjettar
með kaffi og brauð til fólksins. Hún setur á sig strigasvuntu og
fer í vinnustakk, hún ætlar að hjálpa til að taka af fram undir
mjaltir og kvöldmat. — Hún lætur hugann reika til löngu lið-
inna daga á bernskuslóðum. — Hún sjer litla stúlku og lítinn
dreng sitjandi á kvíavegg, hún er kúasmalinn, en hann kinda-
smalinn. — Þau eru að bíða meðan stúlkurnar mjólka, svo þau
geti rekið hjarðir sínar í hagann. Þau hlakka til að koma heim,
því þau eiga von á „smalaklípunni" hjá ömmu, hún hefur verið
að strokka.
En þetta var nú útúrdúr. — Hún hefur nú verið með fólki
sínu um stund og tekið af, en nú kalla hin venjulegu dagstörf á
ný, og hjá þeim verður ekki komiist.
Hjer er önnur mynd. Það er hásumar, túnasláttur í fullum
gangi. — Húsmóðirin er sem fyr við sín venjulegu skyldu-
störf: Húsþrif og matargerð. — En sumarið og sumarþeyrinn
seyðir hana út. Hún keppist við sem mest hún má til að komast
út á túnið að raka dreif, það er mikið hey flatt, og þurt, og nú á
að ýta því inn í hlöðu. — Hún er að enda við að skúra eldhús-
gólfið, og skreppur til lækjar að skola tusku og fötu. — Hún er
að raula lagstúf, og í hrifningu yfir allri þessari sumarblíðu
verður henni ljóðbrot á munni: „Nú sumar er í sveitum og sæld
í okkar hag, við hamingjunnar leitum og hyllum heiðan dag.“
— Og svo fer hún með kaffið út á túnið til fólksins, og hvílist
með því um stund, en svo er nú best að keppast við að raka
dreifina, því inn þarf hún að komast fyrir kvöldið.
Kona á Austurlandi skrifar: Ekki hjelt jeg að það ætti fyrir
mjer að liggja að setja upp flauelsskotthúfu, fara í silkipeysuföt
og peysufatakápu. En alt þetta hef jeg nú samt orðið að gera.
Jónas skáld Hallgrímsson segir svo í grein sinni „Kvenbún-
ingurinn", sem birtist í „Sagnaþættir Fjallkonunnar“ 1953:
„Jeg get ekki ímyndað mjer fallegra höfuðfat en íslcnsku
skotthúfuna.“
En það var áreiðanlega ekki flauelsskotthúfa, sitjandi niður
í hnakkagróf, með svo löngu skotti, að hólkurinn liggur niður
á öxl!