Valsblaðið - 01.05.2009, Blaðsíða 17

Hver er Valsmaðurinn?
vinstri: Theódór Guðjinnsson þjálfari, Ólafur Stefánsson, Theódór Hjalti Valsson,
Dagur Sigurðsson, Einar Örn Birgisson, Valur Örn Arnarson. Fremri röð frá vinstri:
Óskar Bjarni Óskarsson, Valgarð Thoroddsen, Þórarinn Ólafsson, Sveinn Sigfinnsson
og Halldór Halldórsson.
Blöndal var alltaf að bjóða í kökupartí og
fleira og strákarnir hittust svo endalaust
fyrir utan æfingatímann. Teddi þjálfari
tók þetta líka upp og lét okkur í raun eiga
frumkvæðið að svona félagsskap utan
æfingatíma. Reynslan hefur kennt mér
að við þjálfarar megum ekki taka frum-
kvæðið af leikmönnum hvað þetta varð-
ar því þetta skapar miklu fleiri og sterk-
ari leiðtoga innan hópsins. Við fórum að
keppast við eldri strákana um uppákomur
og þannig skapaðist gríðarlega sterk liðs-
heild sem var ósigrandi. ’73 árgangurinn
tapaði ekki leik þegar við vorum á eldra
ári í 5.- 4,- 3.- og 2. flokki. Það munaði
reyndar litlu að við töpuðum úrslitaleik
fyrir Fram í 4. flokki en þá var Heimir
Ríkarðsson, sem þjálfar með mér í dag,
að þjálfa Fram. Við vorum þremur mörk-
um undir og ein og hálf mínúta eftir. Við
jöfnuðum og unnum síðan í framleng-
ingu. Þetta var ógleymanlegur tími. Átta
leikmenn úr ’73 kjarnanum spiluðu með
meistaraflokki og næstum jafn margir
með yngri landsliðum íslands. Þeir sem
náðu lengst voru Ólafur Stefánsson og
Dagur Sigurðsson sem eiga báðir vel yfir
200 landsleiki. Sjálfur lék ég nokkra leiki
með 16 ára og 18 ára landsliðinu.
- Hvernig þjálfari var Theodor
Guðfinnsson?
„Hann var frábær þjálfari. í viðtölum
hefur Ólafur Stefánsson oft þakkað hon-
um fyrir góða þjálfun. Teddi var stöð-
ugt að bæta við sig þekkingu enda ekki
auðvelt að þjálfa sama hópinn í átta ár.
Við fórum þrisvar í æfingaferð til Ítalíu
undir hans stjórn, reyndar að frumkvæði
og undir fararstjórn Magnúsar Blön-
dal í fyrstu ferðinni, 1988. Þetta þjapp-
aði hópnum ótrúlega vel saman. Teddi
var mikill kennari og félagi og hefur ver-
ið ómetanlegur vinur. Þótt það hljómi
ótrúlega var enginn í okkar sterka liði úr
Hlíðarskóla. Við komum héðan og það-
an. Sem dæmi um samstöðuna í hópn-
um þá mættum við niður að Hliðarenda
þótt æfingar féllu niður. Þess í stað æfð-
um við bara með meistaraflokki kvenna
og hvenær sem salur var laus vorum við
mættir, þjálfaralausir á aukaæfingar. Við
bjuggum til okkar eigin leikkerfi, settum
upp stangir til að geta tekið „fintur“ og
gerðum það sem þurfti til að verða betri.
Óli Stefáns tók mikið stökk í þroska á
yngra ári í 3. flokki. Það tognaði vel úr
honum og hann varð mjög sár yfir því að
hafa ekki verið valinn í 40 manna lands-
liðsúrtak stráka í 3. flokki. Hann kom
engan veginn til greina í hópinn. Upp frá
því hóf hann að leggja mikið á sig auka-
lega. Hann bjó yfir frábærri tækni, bæði
í handbolta og fótbolta, var grannur og
hávaxinn en ekki skapstór. En það kom
ekki mikið út úr honum fyrr en hann hóf
að æfa aukalega. Við komust í úrslita-
keppnina í 3. flokki og þar skoraði Óli
7 mörk að meðaltali í leik. Hann hóf að
mæta á æfingar með lóð á ökklunum og
ætlaði sko að sýna þessum landsliðsgaur-
um hver ætti að vera í landsliðshópnum.
Hann varð allt í einu gjörólíkur leikmað-
ur. Hann var farinn að pæla í leikkerf-
um Sovétmanna og lá yfir spólum. Hann
setti kerfin upp með okkur og síðar áttu
flest lið í meistaraflokki eftir að gera slíkt
hið sama sem og landsliðið. Liðsheildin
frá Rússlandi heillaði hann. Ég var sjálf-
ur mjög áhugasamur á þessum árum en
Óli var ótrúlegur. Hann sýndi mér þessa
leiki með Sovétmönnum, stoppaði spól-
una reglulega til að sýna mér leikkerfi og
hann lærði af þeim bestu. Hann horfði
líka mikið á S-Kóreumenn sem voru
hvað tæknilega bestir, með flottar fintur
þannig að hann vildi endalaust að bæta
við sig. Teddi þjálfari leyfði honum að
njóta sín með nýjungarnar enda naut lið-
ið góðs af áhuga hans. Óli setti inn tvö
leikkerfi á þessum árum sem allir voru
sáttir við.
Þegar Óli var sautján, átján ára og vildi
styrkja sig og bæta við sig snerpu, talaði
hann við Stefán Jóhannsson frjálsíþrótta-
þjálfara en þá var enginn handboltamaður
í slíkum pælingum. Stefán kenndi honum
„clean“ og fleira sem flestir boltaíþrótta-
menn stunda í dag. Hann dró mig í jóga
með afa sínum og við sátum þrír og önd-
uðum og teygðum á víxl. Það var vitan-
lega gert grín að þessu en ég fann stór-
an mun á mér. Ég átti yfirleitt erfitt með
einbeita mér í skóla en þegar ég stundaði
jóga og náði að stjóma önduninni gekk
mér miklu betur, náði miklu betra jafn-
vægi í skólanum og boltanum.
Þegar Óli fékk tækifæri með meist-
araflokki í kringum 1991 slakaði hann
ekkert á varðandi lyftingaæfingar. Hann
sagðist vera 70 kg og ekki eiga neina
möguleika gegn þeim bestu nema þyngj-
ast og styrkja sig. Það stoppaði hann ekk-
ert enda hugsaði hann langt fram í tím-
ann. Þegar hann var enn að leika með 2.
flokki, samhliða því að Ieika með meist-
araflokki, notaði hann stundum leikina
með 2. flokki til að æfa ákveðna þætti.
f einum leik ákvað hann að skjóta bara
í skrefinu, í næsta leik að þróa sending-
ar inn í hornið og svo framvegis. Stund-
um gleymdi hann sér í þessu og þeg-
ar við vomm kannski undir í leikjum
báðum við Óla að bíða með tilraunirnar
Valsblaðið 2009
17